تبيين افكار خودكشي بر اساس الگوهاي ارتباطي خانواده: نقش واسطه اي راهبردهاي مقابله اي

هدف از پژوهش حاضر تبيين افكار خودكشي بر اساس الگوهاي ارتباطي خانواده بر اساس نقش واسطه اي راهبردهاي مقابله اي بود. پژوهش حاضر از نوع توصيفي-همبستگي بود. جامعه آماري را دانشجويان دانشگاه شيراز تشكيل مي داد كه در سال تحصيلي 98-1397 مشغول به تحصيل بودند. بدين منظور 354 دانشجو (214 دختر، 140 پسر) بر اساس روش نمونه گيري تصادفي چندمرحله اي خوشه اي انتخاب شدند و مقياس افكار خودكشي (بك و همكاران، 1996)، پرسشنامة الگوهاي ارتباطي خانواده (فيتزپاتريك وريچي، 1994) و پرسشنامه مقابله چندبعدي (اندلر و پاركر، 1990) را تكميل كردند. نتايج تحليل مسير از نوع معادلات ساختاري نشان دادند مدل پيشنهادي، با داده هاي اين پژوهش برازش مناسبي دارد و اثر مستقيم الگوهاي ارتباطي خانواده بر افكار خودكشي تاييد شد. هم چنين مدل نشان داد كه الگوهاي ارتباطي خانواده به واسطه راهبردهاي مقابله اي بر افكار خودكشي تاثير دارد. يافته ها بيانگر آن است كه الگوي ارتباطي گفت و شنود به صورت منفي و الگوي همنوايي به صورت مثبت، راهبردهاي مقابله اي را پيش بيني و راهبردهاي مقابله اي، افكار خودكشي فرد را تعيين مي كند.