تحليل گفتمان انتقادي رمان صد سال تنهايي نوشته گابريل گارسيا ماركز

در اين مقاله به بررسي رمان صد سال تنهايي نوشته گابريل گارسيا ماركز با استفاده از الگوي ون دايك (1998) پرداخته شده تا عناصر تشكيل دهنده گفتمان اين رمان از ديد انتقادي ون دايك تحليل شوند. بدين منظور تحليل بر اساس دو بافت موقعيتي و تحليل و توصيف انجام شد. رمان صد سال تنهايي يك از آثار موفق ادبيات اسپانيا بود كه موفق به دريافت جايزه نوبل شد. اين مقاله با الگوگيري از پژوهش ياسمي و آقاگل زاده (1395) انجام شد. ياسمي و آقاگل زاده به بررسي متون آموزشي پرداختند. اين پژوهش الگوي پژوهش ياسمي و آقاگل زاده را دريافت كرده و بر روي متون ادبي به كار برده است. نبرد ميان سنت گرايي و مدرنيته و همچنين تقابل ميان روشهاي سنتي و نوين زندگي و همچنين اشاراتي ايدئولوژيك به موقعيت سياسي يكپارچه امريكاي لاتين پيش از ورود كاشفان اروپايي و تجزيه امريكاي لاتين به چند كشور و جنگهاي داخلي كلمبيا در رمان صد سال تنهايي نوشته گابريل گارسيا ماركز وجود دارد. همچنين نام رمان نشان دهنده اين است كه تنهايي به گونه اي تكرار شونده در طول يك قرن براي شش نسل از شخصيت هاي اين رمان قابل حس كردن بوده است.