نسبت كرامت ذاتي انسان به حقوق اقليت هاي ديني در قرآن و نظام مردم سالاري ديني

قرآن كريم به عنوان قانون اساسي بشريت حساسيت ويژه اي نسبت به رعايت حقوق انسان ها فارغ از دين و آيين آنها دارد و از منظر قرآن، كليه ي انسان ها در حقوق انساني با يكديگر برابرند. آنگاه كه بحث از انسان در ميان است، قرآن كريم در رعايت حق و حقوق افراد، بيگانه و خودي نمي شناسد. ايمان در هرشكل آن در جامعه، نشان از شرط برخورداري از مزاياي شهروندي بيشتر است، نه برخورداري از مزاياي انساني بيشتر. قرآن كريم در مقام ترسيم جامعه صالحان و مؤمنان، بر اولويت و تقدم آناني اصرار دارد كه تابع منافع عموم جامعه اند و در يك جامعه اسلامي كه اكثريت شهروندان مسلمانند، اولويت با آنان است. با اين حال جامعه اسلامي بالاترين تعصب را نسبت به رعايت حقوق انساني همگان ولو غيرمسلمانان دارد. بر مبناي كرامت ذاتي، همگان از جمله اقليت هاي ديني از منظر انساني با يكديگر برابرند و در برخورداري از حقوق بنيادين بشري از حقوق مساوي برخوردارند. از اين رو، مساله اقليت هاي ديني تنها اقليت مطرح در قرآن كريم و حقوق اسلامي است كه ذيل مسائل مرتبط با حقوق شهروندي – و نه حقوق بشري- بررسي مي شود. مقاله حاضر با مبنا قراردادن بيان فوق به عنوان مفروض مساله و با تكيه بر روش اكتشافي- توصيفي، مدعي است اساساً در جمهوري اسلامي ايران يه عنوان يك نظام مردم سالاري ديني نيز حقوق اقليت هاي ديني ذيل مسائل مرتبط با حقوق شهروندي مطرح مي شود. اين گزاره اخير فرضيه اصلي ما را تشكيل مي دهد.