بررسي اثر استرس انزواي اجتماعي بر رفتار خميازه در موش صحرايي نر بالغ تيمار شده با آگونيست و آنتاگونيست الكل

جداسازي انزواي اجتماعي از هفته هاي پس از شيردهي ممكن است باعث تغيير رفتار در حيوانات بالغ شود و خميازه يك رفتار فيلوژني و مسري است. اين مطالعه در موش نر بالغ با هدف تعيين تأثير استرس انزواي اجتماعي بر رفتارهاي خميازه در موش صحرايي نر بالغ تيمار شده با اتانل و نالتركسان انجام شد. در اين تحقيق، تعداد 40 رت نر بالغ كه در روز 21 از شير گرفته شده اند انتخاب شده و به پنج گروه هشت تايي تقسيم شدند: گروه 1 يا گروه كنترل: موش ها در شرايط اجتماعي در يك قفس قرار گرفته و بعد از شش هفته تزريق سالين با دوز يك ميلي گرم بر كيلوگرم رفتار خميازه به مدت 60 دقيقه در آنها ثبت شد. گروه 2: موش ها در شرايط انزواي اجتماعي (Social-isolation) بدون تيمار با آگونيست و آنتاگونيست الكل قرار گرفتند بطوري كه در هر قفس فقط يك رت قرار داده شد و بعد از شش هفته رفتار خميازه به مدت 60 دقيقه ثبت شد. گروه 3: موش ها در شرايط انزواي اجتماعي در قفس هاي مجزا قرار داده شدند و بعد از 6 هفته تيمار با 1200 ميلي گرم بر كيلوگرم آگونيست الكل (اتانل) بعد از 30 دقيقه به مدت 60 دقيقه رفتار خميازه در آنها ثبت شد. گروه 4: موش ها در شرايط انزواي اجتماعي بعد از شش هفته تيمار با آنتاگونيست الكل (نالتركسان) با دوز 10 ميلي گرم بر كيلوگرم بعد از 30 دقيقه به مدت 60 دقيقه رفتار خميازهدر آنها ثبت شد. گروه 5: موش ها در شرايط اجتماعي قرار داده شدند و به مدت 2 ماه تيمار با آگونيست الكل (اتانول) با دوز 600 ميلي گرم بر كيلوگرم، به مدت 60 دقيقه رفتار خميازه در آنها ثبت شد. نتايج نشان داد كه تعداد خميازه در گروه دريافت كننده اتانل مزمن به مدت دو ماه به طور معني داري كمتر از گروه كنترل و گروه انزواي اجتماعي بود (05/0 p). همچنين افزايش خميازه ها در گروه دريافت كننده ي اتانل در شرايط انزواي اجتماعي مشاهده شد. تزريق نالتركسان در شرايط انزواي اجتماعي موجب افزايش خميازه نسبت به گروه هاي كنترل و انزواي اجتماعي شد. در شرايط انزواي اجتماعي تزريق اتانل باعث افزايش تعداد خميازه در موش هاي صحرايي نر شد در حالي كه تزريق الكل مزمن باعث مهار خميازه شده و تزريق نالتركسان در شرايط انزوا موجب افزايش خميازه شد.