اثر استرس انزواي اجتماعي بر رفتار ترس در موش صحرايي نر بالغ تيمار شده با آگونيست و آنتاگونيست الكل

جداسازي انزواي اجتماعي از هفته هاي پس از شيردهي ممكن است باعث تغيير رفتار در حيوانات بالغ شود1 ترس يك پاسخ دفاعي فيزيولوژيك بوده و در برابر خطر حاد بروز مي كند و يك علامت هوشدار مي باشد. اين مطالعه در موش نر بالغ با هدف تعيين تأثير استرس انزواي اجتماعي بر رفتار ترس در موش صحرايي نر بالغ تيمار شده با آگونيست الكل (اتانل) و آنتاگونيست الكل (نالتركسان) انجام شد. در اين تحقيق، تعداد 40 سر موش صحرايي نر بالغ كه در روز 21 از شير گرفته شده اند انتخاب شده و به پنج گروه هشت تايي تقسيم شدند: گروه 1 يا گروه كنترل: موش ها در شرايط اجتماعي و در يك قفس قرار گرفته و بعد از شش هفته تزريق سالين با دوز 1 ميلي گرم بر كيلوگرم رفتار ترس با دستگاه ماز بعلاوه اي (Plus maze) به مدت پنج دقيقه در آنها ثبت شد. گروه 2: موش ها در شرايط انزواي اجتماعي (Social-isolation) بدون تيمار با آگونيست و آنتاگونيست الكل قرار گرفتند بطوري كه در هر قفس فقط يك رت قرار داده شد و بعد از شش هفته رفتار ترس با دستگاه ماز بعلاوه اي به مدت پنج دقيقه ثبت شد. گروه 3: موش ها در شرايط انزواي اجتماعي در قفس هاي مجزا قرار داده شدند و بعد از 6 هفته تيمار با دوز 1200 ميلي گرم بر كيلوگرم آگونيست الكل (اتانل) بعد از 30 دقيقه به مدت پنج دقيقه رفتار ترس با دستگاه ماز بعلاوه اي در آنها ثبت شد. گروه 4: موش ها در شرايط انزواي اجتماعي بعد از شش هفته تيمار با آنتاگونيست الكل (نالتركسان) با دوز 10 ميلي گرم بر كيلوگرم بعد از 30 دقيقه به مدت پنج دقيقه رفتار ترس در آنها ثبت شد. گروه 5: موش ها در شرايط اجتماعي قرار داده شدند و به مدت 2 ماه تيمار با آگونيست الكل (اتانل) با دوز 600 ميلي گرم بر كيلوگرم، به مدت پنج دقيقه رفتار ترس در آنها ثبت شد. نتايج نشان مي دهد كه درصد تعداد ورود و مدت زمان قرار گرفتن در بازوي باز در گروه دريافت كننده اتانل مزمن به مدت دو ماه به طور معني داري بيشتر از گروه كنترل و گروه انزواي اجتماعي (05/0 ≥ p) بود. همچنين درصد ورود به بازوي باز در گروه دريافت كننده ي اتانل در شرايط انزواي اجتماعي نسبت به گروه كنترل تغيير معني دار وجود نداشت. همچنين تزريق نالتركسان در شرايط انزواي اجتماعي موجب كاهش درصد ورود به بازوي باز نسبت به گروه كنترل و سوشيال ايزولشن شد. در شرايط انزواي اجتماعي تزريق اتانل باعث افزايش يا كاهش ترس در موش هاي صحرايي نر شد در حاليكه تزريق مزمن الكل باعث كاهش ترس شد و تزريق نالتركسان در شرايط انزوا موجب افزايش ترس شد.