شماره ركورد كنفرانس :
4885
عنوان مقاله :
اثر هيستيدين بر سطح سرمي گلي‌اكسال در موش‌هاي صحرايي ديابتي نوع 2
پديدآورندگان :
نصري مريم maryam.nasri95@gmail.com مركز تحقيقات رشد و تكامل، دانشگاه علوم پزشكي تهران، تهران، ايران گروه بيوشيمي باليني، دانشگاه علوم پزشكي لرستان، خرم آباد، ايران , محبي علي maryam.nasri95@gmail.com مركز تحقيقات رشد و تكامل، دانشگاه علوم پزشكي تهران، تهران، ايران , وفايي ناهيد maryam.nasri95@gmail.com مركز تحقيقات رشد و تكامل، دانشگاه علوم پزشكي تهران، تهران، ايران , علينقي نائيني مريم maryam.nasri95@gmail.com مركز تحقيقات رشد و تكامل، دانشگاه علوم پزشكي تهران، تهران، ايران , سلگي فاطمه maryam.nasri95@gmail.com مركز تحقيقات رشد و تكامل، دانشگاه علوم پزشكي تهران، تهران، ايران
كليدواژه :
هيستيدين , ديابت , گلي اكسال , موش صحرايي.
عنوان كنفرانس :
سومين همايش ملي علوم زيستي دانشگاه آزاد اسلامي واحد دامغان
چكيده فارسي :
ديابت يك اختلال متابوليكي است كه در نتيجه نقص در ترشح انسولين و يا مقاومت محيطي به انسولين ايجاد مي گردد و در نتيجه هيپرگليسمي و عدم تحمل گلوكز حاصل مي‌گردد. هم اكنون در جهان حدود 400 ميليون نفر به ديابت مبتلا هستند كه پيش‌بيني مي‌شود اين رقم در سال 2035 به بيش از 600 ميليون نفر افزايش مي‌يابد. فاكتورهاي مختلفي در ايجاد عوارض عروقي و التهاب نقش دارند كه از جمله تركيب گليكه گلي‌اكسال مي‌باشد. سطح سرمي گلي‌اكسال كه تركيبي گليكه است و در ايجاد استرس كربونيل نقش دارد در بيماري ديابت افزايش مي‌يابد. در اين مطالعه 30 موش صحرايي نر نژاد ويستار به سه گروه تقسيم بندي شدند: 1- گروه كنترل سالم، 2- گروه كنترل ديابتي كه با تزريق 110 ميلي گرم بر كيلوگرم نيكوتين‌آميد و 60 ميلي گرم بر كيلوگرم استرپتوزوتوسين به صورت داخل صفاقي ديابتي شدند، 3- گروه ديابتي درمان شده با هيستيدين. پس از القاي ديابت، موش‌ها روزانه بصورت خوراكي هيستيدين با دوز 1 گرم بر كيلوگرم و به مدت 7 هفته تحت درمان قرار گرفتند. سپس حيوانات را بيهوش كرده و خونگيري از قلب انجام شد و سرم جداسازي گرديد. جهت سنجش گلي‌اكسال از روش HPLC فاز معكوس استفاده مي‌شود. اين تركيب بوسيله o- فنيلن دي‌آمين 10 ميلي مولار مشتق سازي شده و در طول موج 315 نانومتر در برابر استاندارد گلي اكسال تعيين مقدار گرديد. نتايج نشان داد سطح گلي‌اكسال در رت‌هاي ديابتي تيمار شده با هيستيدين در مقايسه با گروه كنترل ديابتي به طور معناداري كاهش مي‌يابد (05/0 p). با توجه به نتايج بدست آمده هيستيدين مي‌تواند به عنوان تركيبي ضدگليكه در كاهش عوارض ديابت و كاهش سطح سرمي گلي‌اكسال موثر باشد.
