رابطه اپي ژنتيك با فرايند پيري

پيري با كاهش تدريجي عملكردِ بسياري از اندام ها و افزايش احتمال بيماري هاي مختلف مشخص مي شود. پيري، جزيي از روند طبيعي زندگي محسوب مي شود كه نتيجه ي يك سِير و روند كُند بيولوژيكي است كه تمام موجودات زنده از جمله انسان را شامل مي شود. در اين فرايند، با افزايش سن، عملكرد طبيعي بافت هاي بدن به طور تدريجي كاهش مي يابد و خطر ابتلا به سرطان، بيماري هاي قلبي -عروقي و بيماري هاي خود-ايمني افزايش مي يابد. شناخت مكانيزم هاي ملكولي كه موجب پيري مي شوند، به دانشمندان كمك خواهد كرد تا درك كنند كه چرا افراد سالخورده مستعد ابتلا به اين بيماري ها هستند و چرا نسبت به استرس آسيب پذيرترند. اين مشكلات مي توانند بر جنبه هاي مختلف كيفيت زندگي سالمندان تأثير بگذارند. لذا علاقمندي زيادي به درك مكانيسم هاي مولكولي مرتبط با پيري وجود دارد كه باعث تحريك پيري در تمام سطوح، از سلول ها و بافت ها تا اندام ها و ارگانيسم هاي مولكولي مي شود تا راه هايي براي پيشبرد پيري سالم ايجاد كنند. درحالي كه بسياري از ارگانيزم هاي مولكولي و بيوشيميايي به طور مشروح كشف و مشخص شده اند، درحال حاضر نقش تغييرات تنظيم اپي ژنتيكي مورد توجه قرارگرفته است. كاهش كلي هتروكروماتين كه مرتبط با سن مي باشد با تغيير الگوي متيلاسيونDNA و مُديفيكاسيون هيستون ها همراه است. با اين حال درك نقش دقيق چنين تغييراتي، نيازمند تحقيقات بيشتر است. در اين مطالعه سعي شده است مهم ترين عوامل دخيل در فرايند پيري، به خصوص تغييرات اپي ژنتيك مورد بررسي قرار گيرند.