ارزيابي لرزه زمين ساخت شهر تبريز و مديريت خطرپذيري آن در توسعه شهرنشيني

روند توسعه فيزيكي شهرها نشان داده كه محدوديت زمين قابل سكونت تحت تأثير عواملي نظير ازدياد جمعيت،ادغام روستاها در بافت فيزيكي شهرها، گستردگي و پرشمار بودن واحدهاي خدماتي و مسكوني، تغيير الگويمصرف زمين و ... با آهنگي سريع كاهش مي يابد. در بسياري از شهرهاي ايران، به دنبال رشد فيزيكي شتابانمجتمع هاي زيستي، بخش وسيعي از با ارزش ترين اراضي بلافصل شهرها كه از ديرباز شرايط زيست محيطي لازمبراي سكونت انسانها در آنها وجود داشت، در معرض نابودي قرار گرفته است. در اين ميان شهر تبريز به دليلموقعيت اقليمي و همجواري آن با گسل شمال تبريز، در جايگاه پهنه بندي با خطر بسيار بالا قرار دارد و از سويديگر روند توسعه ناموزون و برون زاي شهري موجب پيشي گرفتن رشد فيزيكي شهر بر توسعه زيرساختها و خدماتمورد نياز شده و گسترش بي رويه در اطراف شهر تبريز، آنرا به چالش كشانده است. گسل شمال تبريز كه زماني بامحدوده شهري تبريز فاصله داشت، هم اكنون بر اثر گسترش ساخت و ساز و شهر كسازي در حريم آن، از ميانشهرك هاي تازه ساخت و در حال ساخت عبور كرده است. وجود چنين شرايطي وقوع يك فاجعه انساني در تبريز رادر آينده پيش بيني مي كند. از عوامل موثر در كاهش آسي بپذيري شهر تبريز در مقابله با زلزله، شكل و ساختارياست كه شهر تبريز دارا مي باشد كه مي توان با استفاده از يك برنامه ريزي و طراحي شهري اصولي و منسجم دركاهش آسيب پذيري شهر گامي موثر برداشت.