پيش بيني سازگاري زناشويي مادران داراي فرزند ناشنوا/نابينا بر اساس سبك زندگي و سبك رابطه مادر و فرزند

هدف از پژوهش حاضر پيش بيني سازگاري زناشويي مادران داراي فرزند ناشنوا/نابينا بر اساس سبك زندگي و سبك رابطه مادر و فرزند بود. روش پژوهش حاضر از نوع همبستگي در قالب طرح پيش بين مي باشد. جامعه آماري پژوهش حاضر را تعداد كل مادران داراي فرزندان نابينا/ناشنوايي تشكيل مي دادند كه فرزند آنها در مراكز و مدارس مربوط به دانش آموزان استثنايي شيراز مشغول به تحصيل بودند. با استفاده از شيوه نمونه گيري در دسترس تعداد مادران 200 دانش آموز نابينا/ ناشنوا در شهر شيراز انتخاب شدند. ابزارگردآوري اطلاعات شامل پرسشنامه هاي سازگاري زناشويي، سبك رابطه مادر- فرزند و سبك زندگي بود. نتايج تحقيق نشان داد بين سازگاري زناشوئي با سبك هاي زندگي از جمله برنامه خواب و تعامل، برنامه رواني– جسمي، برنامه اوقات فراغت، تعامل اجتماعي و همچنين با سبك پذيرش از مولفه هاي سبك رابطه مادر- فرزند رابطه مثبت و معنادار وجود دارد اما با ساير سبك هاي رابطه مادر و فرزند از جمله بيش حمايت گري، سهل گيري و طرد فرزند رابطه منفي و معنادار وجود دارد. علاوه بر اين سبك هاي بيش حمايت گري، سهل گيري و طرد فرزند از سبك هاي رابطه مادر- فرزند به طور منفي و معنادار داراي قدرت پيش بيني سازگاري زناشوئي در مادران هستند اما سبك هاي برنامه خواب و تعامل خانوادگي، برنامه رواني– جسمي و اوقات فراغت از مولفه هاي سبك زندگي به طور مثبت و معنادار قادر به پيش بيني سازگاري زناشويي هستند. همچنين ديگر نتايج تحقيق نشان داد كه سبك پذيرش فرزند و تعامل اجتماعي داراي قدرت پيش بيني سازگاري زناشوئي در مادران داراي فرزند نابينا / ناشنوا نبودند. براساس نتايج اين پژوهش مي توان نتيجه گرفت سبك هاي سازنده رابطه مادر و فرزند و سبك هاي زندگي كارآمد مي توانند در بهبود سازگاري زناشويي مادران داراي فرزند نابينا/ ناشنوا نقش داشته باشند.