اثربخشي آموزش روش والدگري مبتني بر شيوه باركلي بر تاب آوري و كيفيت زندگي مادران داراي كودكان مبتلا به نقص توجه-بيش فعالي شهر اصفهان

اين پژوهش با هدف تعيين ميزان اثربخشي آموزش والدگري مبتني بر شيوه باركلي بر تاب آوري مادران كودكان مبتلا به اختلال بيش فعالي- نقص توجه شهر اصفهان انجام گرفته است. روش تحقيق از نوع نيمه آزمايشي، با طرح پيش آزمون - پس آزمون و با دوگروه آزمايش و كنترل است. جامعه آماري اين پژوهش كليه مادران داراي فرزند بيش فعال7 تا12 سال مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر اصفهان بودند كه از بين آنها 34 مادر كه فرزندانشان نمره بالاتر را در پرسشنامه كانرز(فرم والدين) كسب نمودند، به صورت در دسترس به عنوان افراد نمونه انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و كنترل (هرگروه 17نفر) ، گزينش شدند.در اين طرح گروه آزمايش در معرض مداخلات طي هشت جلسه گروهي 90 دقيقه اي تحت آموزش والدگري مبتني بر شيوه باركلي قرار گرفت. در مورد گروه كنترل مداخله ي اعمال نشد. ابزار گردآوري در اين پژوهش، شامل پرسشنامه تاب آوري كانر و ديويدسون و پرسشنامه كيفيت زندگي SF-36بود. نتايج نشان داد كه آموزش والدگري مبتني بر شيوه باركلي موجب افزايش تاب آوري و افزايش كيفيت زندگي گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل شده است (01/0 p ). همچنين آموزش والدگري به شيوه باركلي بر افزايش تمام مؤلفه ها ي تاب آوري و بهبود مؤلفه ها ي كيفيت زندگي(بجز سه مؤلفه ي اختلال نقش بخاطر سلامت هيجاني،كاركرد اجتماعي و درد) مادران داراي فرزند ﻣﺒـﺘﻼ ﺑـﻪ اﺧﺘﻼل ﺑﯿﺶ ﻓﻌﺎﻟﯽ- ﮐﻤﺒﻮد ﺗﻮﺟﻪ مؤثر بوده است(01/0 p ). و نيز درمان مبتني بر آموزش والدگري به شيوه باركلي بر بهبود دو بعد سلامت جسمي و سلامت رواني كيفيت زندگي در مادران داراي فرزند ﻣﺒـﺘﻼ ﺑـﻪ اﺧﺘﻼل ﺑﯿﺶ ﻓﻌﺎﻟﯽ- ﮐﻤﺒﻮد ﺗﻮﺟﻪ مؤثر بود(05/0 p ).