مقايسه همدلي در دانش آموزان پسر با و بدون آسيب بينايي مقطع متوسطه شهر تهران

هدف از اين پژوهش مقايسه همدلي در دانش آموزان پسر با و بدون آسيب بينايي مقطع متوسطه شهر تهران بود. روش اين پژوهش علي مقايسه اي است. جامعه آماري اين پژوهش عبارتست از تمامي دانش آموزان پسر با و بدون آسيب بينايي شهر تهران كه در سال تحصيلي 7-96 در مقطع متوسطه مشغول به تحصيل مي باشند. از ميان جامعه آماري تعداد 30 دانش آموز با آسيب نابينايي از منطقه 18 آموزش و پروش شهر تهران در مدرسه استثنايي به روش نمونه گيري در دسترس و 30 دانش آموز عادي از همان منطقه به روش نمونه گيري تصادفي به عنوان حجم نمونه پژوهش انتخاب شدند. به منظور جمع آوري داده هاي پژوهش از پرسشنامه همدلي كودكان و نوجوانان بريانت استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون T مستقل مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل يافته هاي پژوهش نشان داد كه بين همدلي در دانش آموزان نابينا و عادي تفاوت معناداري وجود دارد. بدين معني كه دانش آموزان نابينا در همدلي نسبت به همتايان عاديشان ضعيف ترند. نتايج حاصل از اين پژوهش حاكي از ضعف افراد نابينا در همدلي بود و اين امر توجه هر چه بيشتر روانشناسان و مشاوران مدارس استثنايي را در جهت توجه هر چه بيشتر به متغيرهاي روانشناختي چون همدلي ايجاب مي نمايد.