تبيين رابطه سبك هاي دلبستگي و تاب آوري: نقش واسطه اي باورهاي خودكارآمدي

هدف از پژوهش حاضر، تعيين نقش واسطه اي باورهاي خودكارآمدي در رابطه بين سبك هاي دلبستگي و تاب آوري بود. پژوهش حاضر از نوع توصيفي-همبستگي بود. جامعه آماري را دانشجويان دانشگاه شيراز تشكيل مي داد كه در سال تحصيلي 97-1396 مشغول به تحصيل بودند. 346 دانشجو (185 دختر، 161 پسر) بر اساس روش نمونه گيري تصادفي چندمرحله اي خوشه اي انتخاب شدند و مقياس تاب آوري كانر و ديويدسون (كانر و ديويدسون ،2003)، پرسشنامه سبك هاي دلبستگي بزرگسال (هازن و شيور، 1987) و مقياس خودكارآمدي عمومي (شوآرزر و جروسلم، 1995) را تكميل كردند. نتايج تحليل مسير از نوع معادلات ساختاري نشان دادند مدل پيشنهادي با داده هاي اين پژوهش برازش مناسبي دارد و اثر مستقيم سبك هاي دلبستگي بر تاب آوري تاييد شد. هم چنين مدل نشان داد كه سبك دلبستگي به واسطه باورهاي خودكارآمدي بر تاب آوري تاثير دارد. يافته ها بيانگر آن است كه سبك دلبستگي ايمن، باورهاي خودكارآمدي را پيش بيني و و باورهاي خودكارآمدي تاب آوري فرد را تعيين مي كند.