اثر بخشي نقاشي درماني در كاهش پرخاشگري دانش­آموزان پسر با نيازهاي ويژه

رفتار و پرخاشگري مشكل رايج در بين دانش آموزان و بويژه كودكان با نيازهاي ويژه است يكي از دلايل اصلي مشكلات رفتاري دانش آموزان در مدارس، عدم توانايي تنظيم هيجان هاي مختلف است هدف پژوهش حاضر، بررسي اثر بخشي برنامه نقاشي درماني بر كاهش پرخاشگري دانش آموزان پسر در آموزشگاه شهيد علويان مي باشد. طرح تحقيق و روش بررسي: پژوهش حاضر يك مطالعه ي شبه آزمايشي است. جامعه ي آماري شامل كليه ي پسران 16- 8 سال با نيازهاي ويژه مقطع ابتدايي در مركز آموزش استثنايي شهيد علويان شهرستان گناباد است. بدين منظور براي تمامي دانش آموزان پرسشنامه ي پرخاشگري توسط معلمان و با همكاري والدين پر شد و سپس 16 نفر از دانش آموزاني كه نمره ي پرخاشگري آن ها بالا بود به عنوان نمونه انتخاب شدند و در دو گروه آزمايشي و كنترل به صورت همتا جايگزين شدند در هر دو گروه پيش آزمون در مورد آنها اجرا شد و بعد از آن گروه آزمايش به مدت 10 جلسه 60- 45 دقيقه اي به انجام نقاشي با موضوعات برنامه ريزي شده پرداختند. اما گروه كنترل در معرض هيچ متغير مداخله كننده نقاشي درماني قرار نگرفت. پس از اتمام جلسات از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. روش تجزيه تحليل داده ها آمار توصيفي و آمار استنباطي (تحليل كو واريانس) مي باشد. بين دو گروه آزمايش و كنترل در نمرات پس آزمون، در مولفه پرخاشگري تفاوت معنادار وجود دارد. به اين صورت كه نمره پرخاشگري گروه آزمايش به طور معناداري بالاتر از گروه كنترل است. متغير گروه 0.633 درصد واريانس پرخاشگري را تبيين مي كند. نتايج نشان داد كه نقاشي درماني در ببود مشكلات رفتاري چون پرخاشگري در دانش آموزان با نيازهاي ويژه مؤثر است. از اين رو، نقاشي درماني نمي تواند به عنوان يك راهكار درماني در كاهش پرخاشگري مورد استفاده قرار گيرد.