موانع و محدوديتهاي اشتغال براي افراد با ناتواني هوشي و رشدي

اشتغال يكي از نيازهاي اساسي اجتماعي انسانها مي باشد كه علاوه بر تامين بهداشت رواني افراد، در خصوص تامين نيازهاي اقتصادي و نيل به استقلال از اهميت ويژه اي برخوردار است. در اين ميان افراد با ناتواني هوشي به دلائل متعدد از اين نياز اجتماعي محروم مي باشند. هدف از اين مطالعه بررسي علل و موانعي است كه موجب مي شود افراد با ناتواني هوشي و رشدي علي رغم توانمندي ويژه اي كه در خصوص اشتغال و نيل به استقلال دارند، از آن بي بهره بمانند. براي مشخص شدن اين عوامل مروري بر كليه ادبياتي كه تاكنون در اين زمينه انتشار يافته است انجام شده تا از نتايج مهم آن در برنامه ريزي آموزشي و توانبخشي مخصوصا توانبخشي حرفه اي افراد با ناتواني هوشي استفاده گردد. نتايج اين مطالعه نشان داد كه اكثر موانع اشتغال افراد با ناتواني هوشي محدود به موانع ساختاري از جمله عوامل نگرشي، فرهنگي، اجتماعي، فيزيكي، محيطي، آموزشي، اقتصادي و سياسي مي باشد كه افراد را از اشتغال محروم كرده است. برخي از ادبيات نيز به عوامل فردي اشاره داشته، اما علل موانع فردي را مرتبط با عوامل ساختاري دانسته كه منجر به وجود آمدن محدوديت هاي فردي شده است. بنابراين، نتايج اين مطالعه ضرورت توجه دولتها را به رفع موانع ساختاري و فردي در راستاي اشتغال افراد با ناتواني هوشي توصيه مي كند.