مروري بر رويكردهاي نوين به آموزش و پرورش فراگيران تيزهوش و سرآمد

هدف از مقاله حاضر، مروري بر رويكردهاي هوش و تيزهوشي و نقش آن در شناسايي و آموزش و پرورش افراد تيزهوش و سرآمد است. تبيين پديده تيزهوشي و سرآمدي، مستلزم بهره‌گيري از مدل‌هايي است كه عوامل شناختي را در ارتباط با الگوهاي شخصيتي، رفتار و محيط آموزشي مورد مطالعه قرار مي‌دهند. مدل هاي تيزهوشي بر ارائه خدمات وسيع با توجه به نيازهاي فراگيران ت‍أكيد دارند. از آنجا كه گسترة وسيعي از نيازها با توجه به علايق، سطوح توانايي و استعدادهاي ويژه وجود دارد، محتواي برنامه ها از تنوع و سطوح پيچيدگي متفاوت تشكيل يافته است. تأكيد آموزش و پرورش فراگيران تيزهوش بر انفرادي شدن آموزش ، خودانگيختگي و استقلال در امر يادگيري است. فراهم آوردن فرصت هائي براي افراد تيزهوش كه آنان را به سوي مفهوم سازي نوين از دانش موجود و توليد دانش سوق دهد، آموزش چگونه ياد گرفتن و چگونه خلاق بودن، كاهش تنش و آرامش دهي، آموزش راهبردهاي مقابله با استرس و اضطراب، فراهم نمودن تجارب حسي و فعاليت هاي يادگيري عيني، گسترش روابط بين فردي، احساس شايستگي و امنيت از ويژگي¬هاي مداخلات تربيتي نوين براي افراد تيزهوش و با استعداد است. نظام آموزش و پرورش به بهترين وجه مي تواند در تشخيص و برنامه ريزي آموزشي اين افراد مداخله كند. ارائه خدمات ويژه براي تعليم و تربيت از قبيل اعطاء بورس تحصيلي، حمايت از پروژه هاي تحقيقاتي، تقويت بنيه مالي و امكانات سازماني مؤسسات و بنيادهاي تربيتي افراد تيزهوش و سرآمد و نيز حمايت از مراكز تحقيقات ملي براي تحقيق در زمينه مسايل تيزهوشان و استحكام ارتباط با مراكز دانشگاهي از پيشنهادهاي قابل ذكر است.