بررسي وضعيت سادات و علويان عصر سلجوقي با تأكيد بر نقش خواجه نظام‌الملك طوسي

علويان و سادات، به‌عنوان اعقاب آخرين پيامبر خدا همواره منشأ رويدادهاي مهم سياسي، اجتماعي در جوامع اسلامي بوده‌اند؛ اين در حالي است كه غالب حكومت‌هاي اسلامي، هم‌عقيده با انديشۀ غالب علويان (تشيع اماميه) نبوده‌اند. در اين پژوهش كه از نوع تاريخي است، در مرحلۀ گردآوري، به روش كتابخانه‌اي و در مرحلۀ تبيين به شيوۀ توصيفي- تحليلي، وضعيت سادات و علويان در عصر تركان سني‌مذهب سلجوقي، بررسي شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه نياز حاكمان سلجوقي به كسب مشروعيت سياسي و پايگاه مردمي، از يك‌سو و تمايل سادات و علويان به حضور مؤثر در جامعه، از سوي ديگر كاربست همگرايي اين دو گروه را در پي داشته و انديشه و منش خواجه نظام‌الملك طوسي، وزير مقتدر سلجوقي نقش بسزايي در اين همگرايي ايفا نموده است.