ارزيابي تنوع ژنتيكي آفتابگردان آجيلي (Helianthus annuss L.) ايران با استفاده از نشانگرهاي ريز ماهواره

آگاهي از سطح تنوع ژنتيكي و برآورد ميزان آن در ژرمپلاسم و تعيين روابط ژنتيكي مواد اصلاحي، پايه و اساس بسياري از برنامه هاي اصلاح نباتات به شمار مي رود. در اين آزمايش 50 توده آفتابگردان آجيلي با استفاده از 3 نشانگر ريزماهواره مورد بررسي قرار گرفت. ميانگين تعداد آلل به ازاي هر لوكوس 2 بود. رنج تعداد آلل موثر از 1.684 در مكان ژني ORS 807 تا 1.929 درمكان ژني ORS 331 بود. (جدول 1). ميانگين آلل موثر برابر 1.827 بود. ميانگين هتروزيگوسيتي مورد انتظار و مشاهده شده به ترتيب برابر 0.440 و 0.683 بدست آمد. بيشترين هتروزيگوسيتي مورد انتظار برابر 0.474 و كمترين ميزان آن 0.277 بود كه به ترتيب در مكان هاي ژني ORS 1265 و ORS 807 مشاهده شد. بيشترين هتروزيگوسيتي مشاهده شده برابر 0/813 وكمترين آن 0.476 بود كه به ترتيب در مكان هاي ژني ORS 1265 و ORS 807 مشاهده شد. تجزيه كلاستر افراد 50 توده را براساس ضريب فاصله ژنتيكي جاكارد والگوريتم COMPLETE، به 4 گروه تقسيم بندي نمود. برطبق تجزيه واريانس مولكولي (AMOVA)، ميزان تنوع درون توده ها 93% و تنوع بين توده ها7%مي باشد. براساس اين تحقيق مي توان نتيجه گرفت كه درون جمعيت هاي آفتابگردان آجيلي تنوع ژنتيكي زياديوجود دارد وتنوع زياد به علت دگرگشن بودن اين گياه و انتقال دانه گرده قابل توجيه است.براساس نتايج حاصل در برنامه هاي به نژادي آفتابگردان آجيلي، مي توان انتخاب رادرون توده ها انجام داد.