سنجش ميزان رضايت عابران پياده از ايمني در برابر خودرو ها در محيط هاي شهري نمونه موردي : بافت قديم شهر مرودشت

امروزه ضرورت رويكرد مجدد به حركت پياده به عنوان سالمترين روش حمل ونقل شهري مورد توجه جدي مديران شهري قرار گرفته است. يكي از عوامل تاثير گزار بر حركت پياده و همچنين تشويق افراد براي پياده روي فراهم نمودن محيطي ايمن براي پياده روي ميباشد . در تحقيق حاضر با هدف پرداخت به موضوع ايمني عابر پياده در برار خودرو ها ابتدا با بررسي ادبيات موضوع شاخص هاي معرف ايمني عابر پي اده اس تررا ش ده ب ا استفاده از پرسشنامه ميزان رضايت شهروندان از اين شاخص ها سنجيده شده است . روش تحليل داده ها با استفاده از روش تحليل عاملي بوده است نتايج نشان ميدهد كه شاخص عبور اسان از عرض خيابان بيشترين واريانس عامل ايمني را تعيين ميكند كه اين مقدار برابر 38 درصد است و پ س از آن شاخص وجود گذر گاه هاي عابر پياده با 29 درصد در رتبه دوم و توقف و پارك مناسب رانندگان با 12 درصد در رتبه سوم و وجود موان در برابر ترافيك عبوري با 8.7 درصد رتبه چهارم و رعايت سرعت مجاز از سوي رانندگان با 8 درصد در رتب ه پ نجم و ايمن ي در پياده رو ها با 5.3 درصد در رتبه ششم و كمترين تاثير را شاخص جدايي مسير پياده از سواره با 3.7 درصد دارا ميباشد.