وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي ﻣﻌﻤﺎري اﮐﻮﻟﻮژﯾﮏ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ اﯾﺮان ﺑﺎ ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮي از آﻣﻮزهﻫﺎي ﻣﻌﻤﺎري ﺳﻨﺘﯽ

ﺑﺨﺶ وﺳﯿﻌﯽ از ﮐﺸﻮر ﻣﺎ را ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ داراي اﻗﻠﯿﻢ ﺳﺨﺖ و زﯾﺴﺖ ﺑﻮم ﺣﺴﺎس و ﺧﻄﺮ ﭘﺬﯾﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و در ﺻﻮرت ﻋﺪم ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺪﺑﺮاﻧﻪ روز ﺑﻪ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺑﯿﻦ ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ و ﺑﺮ وﺳﻌﺖ ﺑﯿﺎﺑﺎنﻫﺎ اﻓﺰوده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. اﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ داراي ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎي ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺮاي ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاري و ﺟﺬب ﮔﺮدﺷﮕﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﻻزم اﺳﺖ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎي ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ در اﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﺎ روﯾﮑﺮد ﭘﺎﯾﺪارﺳﺎزي و ﺑﯿﺎﺑﺎنزداﯾﯽ ﺻﻮرت ﮔﯿﺮد. در اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻌﻤﺎري و ﺷﻬﺮﺳﺎزي ﭼﻪ در ﻣﻘﯿﺎس ﺷﻬﺮ و ﭼﻪ در ﻣﻘﯿﺎسﻫﺎي ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺷﺎﻣﻞ روﺳﺘﺎﻫﺎ و آﺑﺎديﻫﺎ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺰاﯾﯽ دارﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺖ و ﺳﺎز ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻣﯽﺗﻮان در اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﮔﺎم ﺑﺮداﺷﺖ. ﺷﻨﺎﺧﺖ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي ﻣﻌﻤﺎري اﮐﻮﻟﻮژﯾﮏ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﻻزﻣﻪي ﺳﺎﺧﺖ و ﺳﺎز ﭘﺎﯾﺪار و ﻫﻤﺴﺎز ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ در اﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻧﻤﺎن ﻧﯿﺰ در ﺳﺎﺧﺖ و ﺳﺎزﻫﺎي ﺧﻮد ﺗﻮﺟﻪ وﯾﮋهاي ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ؛ از اﯾﻦ رو ﯾﮑﯽ از ﻣﻨﺎﺑﻊ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ دﺳﺘﯿﺎر در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت آﻧﻬﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﭘﺲ از ﺗﺒﯿﯿﻦ ﻣﻔﻬﻮم اﮐﻮﻟﻮژي ، ﺑﻨﺪي وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي اﮐﻮﻟﻮژﯾﮏ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ اﯾﺮان ﺑﺮ اﺳﺎس ﺳﺎﺑﻘﻪ ﭘﮋوﻫﺶ و ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﺣﻮزه ﻣﺮﻧﺠﺎب،اﺳﺘﺨﺮاج و ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪي ﺷﺪهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ راﻫﮑﺎرﻫﺎي ﻫﻤﺴﺎزي ﺑﺎ اﯾﻦ اﻗﻠﯿﻢ ﺧﺸﮏ و ﺧﺸﻦ دﺳﺖ ﯾﺎﻓﺖ،ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺣﺎﺻﻞ از ﭘﮋوﻫﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﺷﺮاﯾﻂ ﺳﺨﺖ ﻣﺤﯿﻄﯽ اﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي اﮐﻮﻟﻮژﯾﮏ و ﺑﻬﺮه ﮔﯿﺮي از ﻋﻠﻮم ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻣﯽﺗﻮان ﺷﺮاﯾﻂ آﺳﺎﯾﺶ ﻣﺤﯿﻄﯽ اﻧﺴﺎن را ﻣﺤﯿﺎ ﺳﺎﺧﺖ. ﺳﻮال اﺻﻠﯽ ﭘﮋوﻫﺶ: ﻣﻌﻤﺎري اﮐﻮﻟﻮژﯾﮏ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ اﯾﺮان ﭼﻪ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎﯾﯽ دارد؟