ﺑﺮرﺳﯽ ﻋﻠﺖ ﺗﻘﺪس آب در ﺑﺎغ اﯾﺮاﻧﯽ و رﯾﺸﻪ ﯾﺎﺑﯽ اﯾﻦ ﺗﻘﺪس

عشق به زندگي و طبيعت ريشه هاي عميقي در تاريخ و فرهنگ مردم ايران دارد. مفاهيم عقيدتي و رفتاري در هسته هاي اين تمدن نشان مي دهد كه انسان براي زندگي با طبيعت به وي ژه طبيعتي سرسبز تلاشي دايم داشته است . در اقليم اكثر گستره هاي ايران زمين ، سرسبزي به خودي خود در اختيار انسان نيست لكن عناصر تشكيل دهنده اين سرسبزي يعني آب و هوا ، خاك، و خورشيد (آتش) اين چهار عنصر مقدس حيات (در افكار ايراني) حضور دارند و نيازمند به فكر تصميم و اقدامات انسان هستند تا در شرايط معيني تواما آفريننده سرسبزي باشند. اگر معماري ايران عصاره و تبلور انديشه ايراني در مواجه با فضاي زيست انساني است و اگر شهرهاي تاريخي ماهمواره رنگ خاك و طعم آب جاري در سرزمينمان را با خود دارند، دور از ذهن نيست كه تصور كنيم باغهاي ايراني گذشته از انديشه هاي شكلگيريشان، دورنمايي از آرمانهاي انسان ايرانياند؛ چه آنگاه كه با حفظ تقديس، آب را چنان در باغ ميگرداندند تا باغشان نيز نماد فكر و انديشه و عناصر هستي بخششان شود و چه به زماني كه بيش از هميشه باغ را تمثيلي از بهش ت برين مي دانستند و تمناي جاودانگي را در باغ تجربه ميكردند. آب به معناي سرچشمه حيات و گياهان جلوه هاي جمال و زيباي طبيعت اند و حضور آب در باغ به عنوان يكي از عناصر اصلي هميشگي بود.آب از گذشته يك عنصر مقدس بوده است. در اين تحقيق سعي بر آن بوده كه علت تقدس و حضور آب در پارك ريشه يابي شود وبررسي گردد كه آيا اين تقدس به اسلام بر مي گردد يا در اديان گذشته ام اين تقدس وجود داشته و در ادامه تفاوت استفاده آب در زمان اسلام و ايران باستان بررسي مي شود