ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺷﻬﻮد در ﭘﺪﯾﺪار ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﻌﻤﺎري

ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺟﻮاﻣﻊ، ﻣﻌﻤﺎري آﻧﺮا ﻣﯽ ﺳﺎزد و ﻣﻌﻤﺎري ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻇﺮف رﻓﺘﺎرﻫﺎي اﻧﺴﺎن ﺑﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬار ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. از ﭘﺎﯾﻪ ﻫﺎي ﺷﮑﻞ دﻫﻨﺪه ﻫﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ، ﺷﻨﺎﺧﺖ آن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺘﯽ و اﻧﺴﺎن و ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از راﺑﻄﻪ آﻧﻬﺎ اراﺋﻪ ﻣﯽ دﻫﺪ؛ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮي ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎي ﻣﺎدي و ﻣﻌﻨﻮي ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺳﯿﻄﺮه ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎي ﻣﺎدي ﭘﺲ از ﻋﺼﺮ روﺷﻨﮕﺮي و ﻇﻬﻮر اﻣﺎﻧﯿﺴﻢ، ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ در راﺑﻄﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯽ در ﻃﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺪه ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺤﺮان ﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ زﯾﺴﺖ ﻣﺤﯿﻄﯽ، اﻧﺴﺎﻧﯽ، ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و .... ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ. ﻧﻈﺮﯾﻪ ﭘﺮدازان ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺮون رﻓﺖ از ﺑﺤﺮان ﻫﺎي ﻣﻌﺎﺻﺮ، ﺗﻐﯿﯿﺮ راﺑﻄﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯽ را ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺳﺎزﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از ﺗﺎﺛﯿﺮﮔﺬارﺗﺮﯾﻦ ﮔﺮاﯾﺶ ﻫﺎي ﻣﻌﺎﺻﺮ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ، ﭘﺪﯾﺪار ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻏﺮب دارد وﻟﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻨﺴﺠﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﻫﻮﺳﺮل ﻣﻄﺮح ﮔﺮدﯾﺪ. ﺑﺮاي ﻓﯿﻠﺴﻮﻓﺎن،» ﭘﺪﯾﺪارﺷﻨﺎﺳﯽ روﺷﯽ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺷﺮح ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺑﯽ واﺳﻄﻪ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎ و ﻣﺤﯿﻂ،ﻃﺮﯾﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ درﮐﯽ ﺑﯽ ﭘﯿﺶ ﻓﺮض و ﺑﯽ ﭘﯿﺶ داوري اﻣﯿﺪ ﺑﺴﺖ، و از دام ﭘﯿﺶ اﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﻋﻠﻤﯽ، ﻣﺬﻫﺒﯽ، ﻣﺘﺎﻓﯿﺰﯾﮑﯽ و رواﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ ﮔﺮﯾﺨﺖ .اﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺎ ﺷﻬﻮد در ﻓﺮﻫﻨﮓ اﺳﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻈﺮﯾﻪ اﺗﺤﺎد ﻋﻠﻢ و ﻋﺎﻟﻢ و ﻣﻌﻠﻮم در ﺣﮑﻤﺖ ﻣﺘﻌﺎﻟﯿﻪ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﮔﺮدد، ارﺗﺒﺎط ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺰدﯾﮑﯽ دارد. در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ﺗﻄﺒﯿﻘﯽ اﯾﻦ دو ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺎ ذﮐﺮ ﻣﺼﺎدﯾﻖ ﻣﻌﻤﺎري آﻧﻬﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد.