دانش بومي مديريت هرز آب ها و بهره برداري از سيلاب در استان هرمزگان

مهاركردن آب هاي سطحي ازقديم الايام درايران وبويژه درمناطق خشك معمول و مرسوم بوده است درنوارساحلي استان هرمزگان نيز كمترروستايي را ميتوان مشاهده نمود كه درآن چندين بندياتيربند به منظورذخيره كردن آب احداث نشده باشد اين تيربندها دركنار مسير آبراهه هاي فصلي قراردارند و درصورت پرشدن ازآب ازدوامتياز بهره مند ميگردند اول آنكه خاك كف آنها ازرسوبات حاصلخيز جان ميگيرد و دوم آنكه ستوني ازآب به ارتفاع 1-2 متر دردهانه جلويي آن انباشته مي شود كه بتدريج درخاك كف تيربندها براساس قوه ثقل فرومي رود كه دراين صورت نيازي به ابياري تابستانه نمي باشد اين نوع سازه هاي قديمي بهره برداري ازسيلاب بدليل ارزان بودن سهولت و قابليت اجراي آن درمناطق مختلف بيشترين ميزان گسترش و عموميت درسطح استان را دارد به نوعي كه ازغرب تا شرق استان و همچنين درجزاير به وفور مشاهده و كماكان مورد بهره برداري قرار ميگيرند وجود نخلستانهاي بلند و برافراشته ديم با قدمت زياد درمجاورت اغلب روستاهاي استان بعنوان سمبل كشاورزي سنتي توسط اين گونه سازه ها نمايان مي باشد تيربندها نوعي بندهاي خاكي محسوب مي شوند كه اغلب به شكل مربع ومستطيل بسته به معبري جهت ورودسيلاب و سرريزي جهت تخليه سيلاب مازاد ساخته مي شود باتوجه به پژوهش صورت گرفته دانش بومي و سازه هايي كه توسط مردم بومي هرمنطقه ساخته شده است ميتواند الگويي مناسب براي كارشناسان اجرايي باشد