تلفيق دانش بومي و دانش رسمي به منظور ارايه راهكارهايي براي مديريت منابع اب و خشكسالي

بروز پديده خشكسالي دركشور ما و تاثير جدي آن بركليه ابعاداقتصادي و اجتماعي زندگي مردم و بروز خسارت فراوان به بخشهاي مختلف و ايجادناهنجاري هاي طبيعي و عواقب خطرناك كه بخصوص درتامين آب شرب آب كشاورزي امور دام و ابخيزداري و سايرامور كاملا محسوس بوده است بنابراين نياز به برنامه ريزي جامع احساس ميگردد به عقيده برخي ازمحققان خشكي درايران يك واقعيت اقليمي است بنابراين براي كاهش اثرات سوء آن بايد راهكارمناسبي را جستجو نمود يكي ازمهمترين اين راهكارها استفاده ازدانش بومي روستائيان درمقابله با خشكي و خشكسالي مي باشد بطور كلي اين طور استنباط ميشود كه دانش بومي روستائيان درمقابله با خشكسالي ازطريق روشهايي همچون عدم كاشت مزارع ديم احداث استخر ذخيره آب پخش سيلاب جهت تغذيه سفره هاي زيرزميني كاشت گياهان كم توقع بصورت هيرم كاري احداث بادشكن هاي زنده احداث آب انبار انجام ابياري درشب و ... مي باشند اين روشها درمقايسه با فناوريهاي نوين ممكن است كفايت لازم را نداشته باشد اما نمي توان ترديد داشت كه روشهاي به ارث رسيده از گذشتگان واجدسازگاري مناسبي با مقتضيات جوامع محلي و بومي هستند دراين مقاله سعي شده كه راهكارهايي براي افزايش توجه به دانش بومي و سنتي و تلفيق آن با دانش رسمي ارايه شود كه منجر به مديريت بهتر منابع آب جهت مقابله با خشكسالي و سايرمشكلات درزمينه كشاورزي و منابع طبيعي ميشود