تعليم و تربيت در اسلام

تربيت، محور اساسي ارتقاي حيات آدمي است و در نتيجه بايد مصالح تربيتي در تمام تصميم گيريها و برنامهريزيهاي اجتماعي مورد تأكيد قرار گيرد. تربيت در اصطلاح قرآن اعم است از تزكيه كه پرورش جسم و تن راهم شامل ميشود. برخي مؤلفان در تعريف تربيت به ابعاد شخصيت توجه كرده و گفتهاند تربيت، راهنمايي همهي جنبههاي شخصيت فرد يا پرورش كودك در تمام نواحي وجودي وي است. مشخصات تربيت در اسلام و آنچه در اين نظام تربيتي حائز اهميت است و سبب امتياز نهادن به آن ميشود، عبارت است از جامع بودن تربيت، عبادي بودن آن، هماهنگي تربيت اسلامي با پيچيدگي « فطرت، متكي بودن بر علم و يقين و تزكيه و تعليم. از جمله موانع اساسي كه تعريف تام انسان را مشكل ميكند نتيجه اين كه انسان از ساختار پيچيدهاي برخوردار است كه جز خدا كسي ». وجودي و ابهامآميز بودن ابعاد وجودي او است ساختار آن را نميشناسد. عظمت و شكوه علم و عالم چنان است كه كتب آسماني، ائمه و حكما نيز در مورد آن سخن گفتهاند و همواره مردم را به كسب علم و همنشيني با عالم فراخواندهاند. تعليم و تربيت آدابي دارد كه در صورت رعايت آن انسان كامل تربيت خواهد شد و حيات طيبه تحقق پيدا خواهد كرد. يكي از مهمترين و اساسي ترين علوم مذبور كه خوانده ميشود. » فلسفه تعليم و تربيت « زيرساخت و مبناي فلسفي و نظري تعليم و تربيت را تشكيل ميدهد، اصطلاحاً ) مهمترين مباني اساسي تربيت را ميتوان در پنج بخش طبقه بندي كرد: 1( مباني هستي شناختي؛ 2( مباني انسان شناختي؛ 3 مباني معرفت شناختي؛ 4( مباني ارزش شناختي؛ 5( مباني دين شناختي.