تاثير خودآموزي بر عملكرد حل مساله و توجه دانش آموزان دختر داراي نقص توجه و تمركز

ﻫﺪف از اﻧﺠﺎم ﭘﮋوﻫﺶ، ﺑﺮرﺳﯽ اﺛﺮﺑﺨﺸﯽ آﻣﻮزش ﺧﻮدآﻣﻮزي ﺑﺮ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺣﻞ ﻣﺴﺄﻟﻪ رﯾﺎﺿﯽ و ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯿﺰان ﻋﻼﺋﻢ ﻧﻘﺺ ﺗﻮﺟﻪ در داﻧﺶآﻣﻮزان دﺧﺘﺮ دوره دوم اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ اﺧﺘﻼل ﻧﻘﺺ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد. ﺟﺎﻣﻌﻪ آﻣﺎري ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ را ﮐﻠﯿﻪ داﻧﺶآﻣﻮزان دﺧﺘﺮ داراي ﻧﻘﺺ ﺗﻮﺟﻪ دوره دوم اﺑﺘﺪاﯾﯽ در ﻣﺪارس ﻧﺎﺣﯿﻪ 7 آﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣﺮاﮐﺰ اﺧﺘﻼل ﯾﺎدﮔﯿﺮي ﮐﻠﯿﻨﯿﮏ ﻫﺎ و ﻣﺮاﮐﺰ ﻣﺸﺎوره در ﺳﺎل 1394 ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﻣﺸﻬﺪ ﺗﺸﮑﯿﻞ دادﻧﺪ. در اﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﻖ از روش ﻧﻤﻮﻧﻪﮔﯿﺮي ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺧﻮﺷﻪاي ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اي اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. ﺟﻬﺖ ﺟﻤﻊ آوري اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺑﺮاي اﻧﺠﺎم ﭘﮋوﻫﺶ از ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻣﺤﻘﻖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺣﻞ ﻣﺴﺄﻟﻪ، ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﮐﺎﻧﺮز ﻣﻌﻠﻤﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﮔﺮدﯾﺪ. داده ﻫﺎي ﭘﮋوﻫﺶ در دو ﺳﻄﺢ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ و اﺳﺘﻨﺒﺎﻃﯽ ﻣﻮرد ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﺟﻬﺖ آزﻣﻮن ﻓﺮﺿﯿﻪ ﻫﺎي ﭘﮋوﻫﺶ از ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻮوارﯾﺎﻧﺲ ﺗﮏ ﻣﺘﻐﯿﺮه اﺳﺘﻔﺎده ﮔﺮدﯾﺪ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل و آزﻣﺎﯾﺶ در ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﭘﺲ آزﻣﻮن ﺣﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺗﻔﺎوت ﻣﻌﻨﺎداري دارﻧﺪ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ، ﮔﺮوه آزﻣﺎﯾﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﮔﻮاه اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮي در ﺣﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ در ﭘﺲ آزﻣﻮن داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ، ﺿﺮﯾﺐ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﻣﺘﻐﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﻞ 0/56 ﺑﻮده اﺳﺖ. ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل و آزﻣﺎﯾﺶ در ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﭘﺲ آزﻣﻮن ﺗﻮﺟﻪ و ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺗﻔﺎوت ﻣﻌﻨﺎداري دارﻧﺪ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ، ﮔﺮوه آزﻣﺎﯾﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﮔﻮاه اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮي در ﺗﻮﺟﻪ و ﺗﻤﺮﮐﺰ در ﭘﺲ آزﻣﻮن داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ، ﺿﺮﯾﺐ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﻣﺘﻐﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﻞ 0/91 ﺑﻮده اﺳﺖ.ﻧﺘﺎﯾﺞ:ﺧﻮد آﻣﻮزي ﺑﺮ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺣﻞ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﺜﺒﺖ دارد و داﻧﺶ اﻣﻮزاﻧﯽ ﮐﻪ آﻣﻮزﺷﻬﺎي ﺧﻮد آﻣﻮزي را درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮده اﻧﺪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺣﻞ ﻣﺴﺎﻟﻪ و ﺗﻮﺟﻪ اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت درﺳﯽ رﻓﺘﺎر ﺑﻬﺘﺮي از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داده اﻧﺪ