بررسي پيوند تخيل با تربيت زيست محيطي: خوانش بوم نقدي از نوشتم باران، باران باريد اثر احمدرضا احمدي

تخيل در داستان هاي كودكانه جايگاه ويژه اي دارد. در اغلب داستان هاي احمدرضا احمدي، او كودكي را خلق مي‌كند كه از واقعيت به دنياي خيالي مي‌رود و ادامه مسير را در دنياي جديد سير مي‌كند. از ميان داستان هاي او، نوشتم باران، باران باريد با توجه به اهميت موضوع تخيل براي اين پژوهش انتخاب شده است. احمدرضا احمدي، شخصيتي تأثير گذار در ادبيات كودكانه دو دهه اخير تاريخ ادبيات ايران، با نگرشي بوم گرايانه سعي دارد تعريف جديدي از رابطه محيط زيست و كودك را ارائه دهد. استفاده از طبيعت و هم چنين دگرگوني هاي طبيعي در اين داستان كوتاه چنان پررنگ است كه اين پژوهش را علاوه بر بررسي موضوعات كودك خلاق در دنياي خيالي، به خوانش بوم نقدي از اين اثر هدايت كرد. ﻧﻘﺪﻫﺎي ﻣﻮﺟـﻮد از داﺳﺘﺎن هاي احمدي بيشتر به ساختار روايي داستان، نشانه شناسي هاي تخيل و اندك به فلسفه در كودكان مي‌پردازند. اما واكنش و حساسيت و دركي كه نويسنده و كودك از محيط زيست دارند مورد توجه قرار نگرفته است. اين پژوهش ابتدا به بازبيني اجمالي رويكرد بوم نقد در ادبيات كودكان و همچنين اهميت پيدا كردن آموزش و پرورش در حوزه محيط زيست مي‌پردازد. سپس با مطرح كردن بحث تخيل در آثار احمدرضا احمدي به خوانش بوم‌نقدي بر داستان «نوشتم باران، باران باريد» مي‌پردازد. در زمان نبود پدر، كودك با قلم هاي در دستش غم محيط زيست را مي‌بيند و مي‌كوشد تا جايي كه قلمش به انتها مي‌رسد براي لبخند گنجشك ها و ماهي ها و درختان بكشود. در نهايت، اثبات مي‌شود كه تخيل كودك داستان، او را كودك دوستدار محيط زيستي تربيت مي‌كند.