تصوير و تحليلِ واژة «طفل» در غزل هاي كليم همداني

كليم همداني يا كاشاني از شاعران خوش سخن و برجسته است كه در قرن يازدهم هجري قمري مي زيست. سبكِ وي سبك هندي و زبانِ وي در غزل هايش، ساده است. شعرِ كليمِ همداني از مفاهيمِ تازه به فراواني برخوردار مي باشد. تصاوير، تشبيهات و استعارات در غزل هاي وي، معتدل و قابلِ درك و فهم است. شعرِ وي ابهامات و پيچيدگي هاي برخي از شاعران اين دوره و سبك را ندارد، بطوريكه مخاطبِ سخنِ كليم از شعر و غزلش، خسته و ملول نمي گردد. شاعرانِ سبك هندي، بسياري از تصاويرِ خود را از پديده ها، اشياء و رويدادهاي شناخته شدة زندگي مي گيرند. پس با زبانِ شعر از آن پديده ها و وقايع جزئي، سخنانِ زيبا و دلنشين مي آفرينند. يكي از واژه هايِ مضمون آفرين براي كليم، واژة «طفل» است. وي بارها اشكِ خود را به طفل مانند كرده و صفات ويژگي هاي رنگارنگ و زيبا براي آن مي آورد. از پيوندِ طفل، ديوانه و سنگ، سخن مي گويد. طفل و شيرِ مادر، طفل و دبستان و مشق، طفل و دشواريِ تركِ عادت، فريب خوردنِ طفل، طفل و خاك بازي، طفل و مكيدنِ انگشتان، طفل و بَدخويي، طفل و دشمنيِ خانه، طفل و مرغِ بي پَر و ... از ديگر مضامين و مفاهيمِ موردِ علاقة كليم است كه در غزل هاي وي، بازتاب يافته است.