كاركرد زبان، موسيقي و تخيّل در شعر عمران صلاحي (با رويكرد زيبايي-شناسي)مطالعه موردي: سه دفتر «كنار مي رود مِه»، «گريه در آب» و «ايستگاه بين راه»

پژوهش حاضر بر آن است تا عناصر زبان، موسيقي و تخيّل را در شعر عمران صلاحي در ابعاد گسترده استفاده از ظرفيّت هاي زبان، موسيقي و حوزه هاي تشبيه و تصوير با رويكرد زيبايي شناسي تجزيه و تحليل كند. روش كار در اين مقاله، متن پژوهي و به شيوه توصيفي ـ تحليلي است و مبناي كار، سه دفتر شعري «كنار مي رود مه»، «گريه در آب» و «ايستگاه بين راه» است. يافته ها نشان مي دهد با اين كه عمران صلاحي، شاعريست كه به طنزپردازي مشهور است، به ابعاد زيبايي شناسانه سخن خويش بسيار ارج نهاده است. او عناوين سروده ها و طيف هاي واژگانيِ كاربردي را در جهت هماهنگي با محتوا گزينش مي كند. تكرارهاي هنرمندانه اش گاهي در سطوح جمله، واژه و واج است و گاه در آغاز و پايان سروده. تشبيهات بديعي همچون «چتر» به «قارچ متحرك»، «سبد» به «خوش بيني» و «ترديد» به «علف هرزه» را آفريده است و در ضمن تصويرپردازي از طبيعت، دنياي كودكي و پديده هاي مدرن، تصاويري ناب هم از امور مذهبي همچون «مرثيه»، «تعزيه» و «اذان» خلق كرده است. واژه هاي كليدي: