طراحي محله با رويكرد خوانايي با توجه به نقش سينما در تصوير ذهني افراد

تشخيص هويت فضاهاي شهري در شهر هاي سنتي جاي خود را به تشخيص اهميت بناها و ساختمان ها بلند مرتبه در شهر هاي مدرن داده اند و دو عنصر مهم كه تامين كننده كيفيت خوانايي محيط هستند (فرم كالبد و الگوي فعاليت) در شهرهاي امروزي كمتر قابل تشخيص اند. شهر و سينما و يا به عبارتي شهرسازي و فيلمسازي شايد در لغت داراي وحدتي يگانه و قرابت معنايي يكساني نباشند؛ اما زماني كه مخاطبانشان را مورد بررسي قرار مي دهيم در بسياري از ابعاد روان شناختي تاثير شاياني بر يكديگر دارند و گاها يكديگر را نقد مي كنند. اين اثر بخشي كه ريشه در يگانگي مفهوم مخاطب در معناي عام ، در دو رشته شهرسازي و فيلم سازي يعني مردم دارد، سبب به وجود آمدن نگرشي موازي و يا متقابل با مفهوم فضا است. هدف اصلي اين پژوهش بررسي رويكرد هاي سينما گران براي خلق فضاهاي قابل درك، براي دستيابي به معيارها و اصولي است كه از طريق آنها خوانايي فضاهاي شهري تقويت شود. روش تحقيق از نوع اسنادي و پيمايشي است. نتايج تحقيق حاكي از اين است كه عناصري چون رنگ و نور، اختلاف سطح، زاويه ديد، حركت، نماد و بافت؛ را مي توان در فضاهاي شهري به خدمت گرفت و طراح مي تواند با كاربرد مناسب و شناخت هر يك از اين شاخص ها به راه كارهاي نويني در طرح پيشنهادي دست يابد تا بدين وسيله مولفه هاي خوانش و ادراك فضاي شهري را تقويت كرده و يا حتي حركت شهروندان را همچون بازيگراني در صحنه هاي شهري كنترل و هدايت نمايد.