تزيينات نما در تاريخ معماري ايران از قرن چهارم تا پايان صفويه

از ميان ابعاد مختلفي كه توسط پژوهشگران تاريخ معماري ايران مورد مطالعه قرار گرفته، به مقوله‌ي «نماسازي» تا امروز توجه زيادي نشده است. عمده‌ي توجه پژوهشگران به اين مقوله تاكنون، ذيل مقوله‌ي «تزيينات» بوده است. اين پژوهش با انتخاب چهل بنا از قرن چهارم تا پايان دوره‌ي صفويه و بررسي تزيينات آجركاري و كاشي‌كاري در وجه بيروني آن‌ها، سعي كرده است سير تحولات نما در معماري ايران در اين بازه را نشان دهد. اين پژوهش نشان مي‌دهد آجركاري در بناهاي اوليه تا قرن ششم غلبه داشته است و سپس به آرامي كاشي وارد نماي بناها مي‌شود. حضور كاشي ابتدا كمرنگ و به صورت نگيني در ميان آجركاري يا معقلي به صورت محدود در بخشي از نما بوده است. از قرن ششم تدريجا كاشي بر آجر غلبه مي‌يابد و سرانجام در دوره‌هاي ايلخاني و تيموري، نماهاي تمام كاشي رايج مي‌شوند. در پايان دوران صفويه بار ديگر شاهد احياي آجركاري هستيم.