خوانشي به معماري مسكن بومي دوره قاجار شهر شيراز در جهت بازنمايي اصول در معماري معاصر اقليم گرم و خشك ايران

معماري بومي هر منطقه‌اي نشان‌دهنده خصوصيات و ويژگي‌هاي اقليمي، و صوري از پيشترفت‌هاي كالبدي و فرهنگي آن منطقه است و به واسطه همين مولفه‌ها، شكل ويژه‌اي از فرهنگ و قوميت آن منطقه را به نمايش مي‌گذارد. از اين رو پژوهش جاضر به دنبال واكاوي وجوه معماري بومي در مساكن دوره قاجاريه در شهر شيراز است و با استفاده از روش تحقيق كيفي و شيوه گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه اي و ميداني به اين نتيجه رسيد كه معماري در مسكن بومي دوره قاجار شهر شيراز، به دليل برخورداري از شرايط اقليمي هماهنگ، تا حدود بسياري با يكديگر وجه تشابه دارند و موجب شده است تا معماران همواره در جهت طراحي خانه‌هاي بومي در اين منطقه به اين وجوه مشترك نگاه بياندازند. اصلي ترين اين اصول‌ها، رنگ روشن، انعطاف پذيري فضاها، عنصر حياط مركزي و جهت گيري است كه تقريباً در همه خانه‌ها يك شكل ات اين در حالي است كه ديگر اصول معماري بومي، در خانه‌هاي بومي دوره قاجار نيز دگرگون گشته است.