بسط مفهومي منظر ذهني شهر

انسان از طريق مناظر ذهني، زندگي روزمره خود را سامان مي بخشد. محيط متصور ما شامل گفتمان ها، نمادها، استعاره ها وتخيلاتي است كه با آنها تجربه مدرنيته از زندگي شهري معنا مي يابد. تصور ما از رسانه ها و بازنمايي هاي فرهنگي از معناها وخاطره ها تشكيل گرديده است كه نقطه اشتراك همه آنها سازه هاي ذهني از شهر هستند. منظر ذهني شهري، نقشي كليدي در ادراك شهروندان از كليت شهر دارد و يك منظر خوب توان رقابتي شهر را افزايش مي دهد. طبقات خلاق را جذب مي نمايد و زمينه هاي جذب سرمايه گذاري هاي جديد و خلق يك شهر مولد را فراهم مي آورد. برخلاف ديدگاه ها و رويكردهاي سنتي كه منظر را در چارجوب طبيعي و يا عيني مورد بررسي قرار مي دهند، لازم است تا منظر شهري از ابعاد ذهني نيز مورد بررسي قرار گيرد. بنابراين هدف اين پژوهش ارائه يك چارچوب مفهومي براي سنجش منظر ذهني شهر و تعيين معيارها و شاخص هاي موثر بر آن است. نتايج پژوهش نشان داد، منظرذهني شهر پديده اي عيني - ذهني است كه وابسته به ذهن انسان به عنوان مفسر و كالبد فضايي شهر به عنوان مركز تفسير است و به اين منظور مي بايست، منظر ذهني شهر را با سه مولفه عملكردي زيبايي شناسي و معنايي مورد بررسي قرار داد.