جست‌وجوي معنا و مفهوم فرم در معماري بومي

در معماري بومي، فرم از نهايت سادگي، كمال و جمال برخوردار است. اين امر زماني روي مي‌دهد كه انسان به سرشت طبيعت رجوع نموده است. در نتيجه فرم با جوهر خود در انطباق است، هر چيز همان‌طور كه هست بر مبناي شعور و روان خود و سازگار با كيفيات دروني و ويژگي ذاتي خود، به گونه‌اي شكل‌گرفته است كه ارزش‌هاي درون خود را به طور كامل بيان كند. در جست‌جوي معناي فرم در معماري بومي، در اين مقاله در مقام گردآوري داده‌ها از روش اسنادي كتابخانه‌اي و در مقام تحليل داده‌ها از تركيبي از روش‌هاي كيفي و استدلال منطقي استفاده شده است. اين تحقيق نشان مي‌دهد سرشت فرم موجوديتي قابل ادراك است، به حوزة عواطف انسان متعلق است و به كيفيت انساني و عميق در فرم نسبت داده مي‌شود كه با ويژگي‌هايي مانند خلوص، سادگي، زنده‌بودن، كامل‌بودن، منحصربودن، ضرورت، و ديگر خواست‌ها و نيازهاي طبيعي انسان گره‌ خورده است.