بازطراحي فضاهاي شهري بافت تاريخي با توجه به الگوهاي رفتاري استفاده كنندگان از فضا (نمونه موردي: محور امام خميني و محدوده پيراموني آن)

در حوزه مطالعات شهرسازي، يكي از مباحث مهم در ارتباط با فضاهاي شهري، مفهوم رفتارشناسي در فضاها مي باشد. فضاهاي شهري با داشتن ويژگي هاي خاص ميتوانند قابليت تأمين نيازهاي اجتماعي افراد را داشته باشند و در نقطه مقابل با داشتن نقاط ضعف محيطي منجر به شكل گيري برخي جريان هاي رفتاري ناهنجار و متعارض با زمينه شوند. اين مساله در بافت تاريخي شهرها به دنبال برخورداري از سطح كاربران متنوع تر (گردشگران) از سطح اهميت بالاتري برخوردار مي باشد. لذا اين پژوهش با هدف ايجاد همساختي ميان جريان هاي رفتاري و فضاهاي شهري، در صدد شناخت و بررسي مولفه هاي كالبدي، عملكردي ومعنايي محيط موثر بر الگوهاي رفتاري در فضاهاي شهري محدوده مورد مطالعه خود مي پردازد. روش پژوهش در اين مقاله بر مبناي هدف كاربردي و جمع آوري اطلاعات با تكيه بر مطالعات ميداني و اسنادي، مطالعه الگوهاي رفتاري كاربران فضا و دست يابي به نقطه نظرات كاربران فضا نسبت به مولفه هاي محيطي به وسيله ابزار پرسشنامه مي باشد. تحليل داده هاي پژوهش در چند مرحله به شيوه تحليل كيفي با استفاده از تكنيك جدول SWOT و در بخش ديگر تحليل پاسخ هاي پرسش شوندگان با استفاده از ابزار SPSS و AHP مي باشد. نتايج پژوهش نشان ميدهد كه نوع و حالات رفتاري افراد استفاده كننده از فضاي شهري برداشت شده بر طبق خصوصيات محيط متغيير است. براي مثال، ايستادن صحبت كردن و تعاملات افرادي كه در عرصه اي سرزنده و برخوردار از آسايش اقليمي صورت ميگيرد نوعي فعاليت اختياري ولي همان فعاليت ها در فضايي فاقد سرزندگي و برخورداري از آسايش اقليمي فعاليتي اجباري ميباشد.