منظر خيابان؛ راهكارهاي ارتقا با تاكيد بر شاخصهاي طراحي منظر انسان مدار

شهر و خيابانهايش با منظر خود در معرض قضاوت ناظران قرار ميگيرند. اما مسئله مهم در اين ميان، نحوه درك و خوانش منظر شهري از سوي مردم و كاربران فضاست. امروزه اغلب فضاهاي عمومي شهري و خيابانهايش به دليل افزايش بي رويه وسايل نقليه و وابستگي الگوي زندگي شهري به آنها، به شدت تحت سلطه ماشين درآمده است. شكل گيري و توسعه اغلب فضاهاي شهري، خيابانها و كوچه ها، بر مبناي مقياس سواره و مسائل مرتبط با ترافيك است. عدم توجه به محورهاي حركت پياده، كيفيت بدنهها، بافت و مصالح، مبلمان شهري، پوشش گياهي نامناسب ازجمله عواملي هستند كه خيابانها را به محيطي مغشوش و ماشيني تبديل نموده اند، اين عوامل خود نيز باعث نارضايتي شهروندان و عدم حضور در مكان ميشود. برخي از ويژگيهاي فضاي شهري انسان مدار عبارتاند از: اجتماع پذيري، امنيت اجتماعي و رواني، خوانايي و دسترسي راحت، سرزندگي و پويايي، مقياس انساني و متناسب، حس تعلق و خاطره انگيزي. بنابراين در اين پژوهش سعي شده، راهكارهاي ارتقا منظر خيابان با تأكيد بر شاخصهاي طراحي منظر انسان مدار، تبيين و اولويت هر يك از عوامل نسبت به مكانهاي موردمطالعه در راستاي ارتقاي كيفيت منظر خيابان موردبررسي قرار گيرد. در اين راستا در انجام اين پژوهش، روش تحقيق توصيفي_تحليلي و روش گردآوري متون، كتابخانهاي و اسنادي است. بدين منظور جهت شفاف سازي متون و رسيدن به هدف اصلي مطالعه، ابتدا شاخصهاي انسان مداري منظر شهري در ارتباط با فضاي شهري، منظر شهر و جايگاه آن در فرآيند طراحي شهري مطالعه و بررسيشده است. كه جهت تدقيق آن از بررسي نمونه هاي موردي بهره گيري شده و درنهايت در بخش يافته هاي تحقيق به دو سؤال اصلي پژوهش شامل شاخصهاي منظر انسان مدار كدام است؟ و چه راهكارهايي براي ارتقاي كيفيت مناظر خياباني با تكيه بر شاخصهاي منظر انسان مدار وجود دارد؟ پاسخ داده شده است.