بررسي برخي خصوصيات فردي در تبيين علل تداوم سكونت در بافت هاي ناكارآمد شهري (نمونه موردي: محلات منطقه بيسيم زنجان)

وابستگي افراد به محيط زندگي خود از موضوعاتي است كه همواره جز دغدغه هاي محققان حوزه معماري و شهرسازي مي‌باشد. يكي از مهم ترين عوامل مؤثر بر احساس تعلق اجتماعي در محله هاي شهري، عوامل و خصوصيات شخصي است كه همواره مبناي اعتماد اجتماعي مي شود و لزوم تببين اين موضوع مي تواند به واكاويي دلايل پايداري اجتماعي در مناطق شهري منجر شود. بررسي عوامل موثر بر سكونت بويژه در مناطق كم برخوردار و ناكارآمد شهري جهت ترميم اجتماعي اين مناطق ضروري به نظر ميرسد. در همين راستا 120 پرسشنامه به عنوان حجم نمونه ، به صورت استقرايي تاثير مدت اقامت افراد، سطح تحصيلات، ميزان سن و درآمد افراد را در دلايل استمرار سكونت افراد محلات بيسيم زنجان را مي سنجد. ساكنان منطقه بيسيم زنجان در قالب افراد گوناگون شامل كسبه و اهالي اين منطقه مورد پرسش قرار گرفته اند. براي تحليل داده ها از نرم افزار اكسل استفاده گرديده است ونتايج پژوهش درمقايسه افراد با مدت زمان هاي متفاوت اقامت، سطح تحصيلات و درآمد و همچنين سنين مختلف در اين محلات نشان مي‌دهد كه چگونه با گذشت زمان رابطه بين مدت زمان سكونت با عوامل ذكر شده رابطه معنا داري پيدا مي‌كند و اين روابط در طي زمان در افراد با تحصيلات و درآمد كمتر ميل به استمرار سكونت افزايش مي يابد. و هرچه سطح تحصيلات و سواد افراد افزايش پيدا ميكند به خصوص در افراد ميانسال تمايل به كوچ از اين محلات نيز افزايش پيدا ميكند.