تاكيد بر معماري زمينه گرايي در بستر فرهنگ

معماري مقوله اي فرهنگي است و محتملا بي ارتباط با گذشته نيست. ساخت و سازهاي دهه هاي اخير ‏بدون در نظر گرفتن ارزش هاي فرهنگي و بومي، چهره شهر را براي ساكنين بيگانه نموده است. ساختمان ‏ها با اشكال متنوع و بدون در نظر گرفتن بافت پيراموني، از زمين سر بيرون مي آورند. به طوريكه نمي ‏توان رابطه معناداري مابين ساختمان هاي جديد و بناهاي با ارزش قديمي و معماري بومي آن منطقه ‏برقرار نمود‎.زمينه گرايي روشي است كه به تعامل سايت، معماري و زمينه مي پردازد. معماران زمينه گرا سعي دارند، نكات مثبت هرسايت را پيدا و درطرح خود استفاده كنند. درمعماري زمينه گرا هر بنايي براساس زمينه هاي فرهنگي ، اجتماعي، تاريخي و كالبدي، اقليمي و شرايط خاص آن سايت و ساختمان در نتيجه طراحي و اجرا مي گردد و ساختمان عضوي همخوان و هماهنگي در مسير خود خواهد بود.اين مقاله با رويكرد توصيفي تحليلي در پي آن است تا بتواند چگونگي طراحي فضاي معماري را در يك بستر فرهنگي مورد بررسي قرار دهد. براي نيل به اين منظور نشان مي دهيم كه حاصل طراحي براساس معماري زمينه گرا (زمينه گراي اقليمي) براي خلق محيط مطلوب تر، شناخت و آگاهي بيشتر و دركي عميق تر نسبت به زمينه است