بررسي ظرفيت هاي نقاشي قهوه خانه اي دوره قاجار و تاثير آن در روايت و ميزانسن در سينماي ايران

A study of coffee house painting capacities of the Qajar period and its effect on narrative and mise en scene in Iranian cinema

نقاشي قهوه خانه اي از هنرهاي تصويري و نمايشي ايراني مي باشدكه نقش زيادي درپاسداري وحفظ داستان هاي ملي داشته است.اين هنر در دوران قاجار و بعد از آن به عنوان يك وسيله ارتباط جمعي مورد توجه عموم مردم بوده است.اين هنربه سبب عاميانه بودن و ويژگي رسانه بودن آن مي توانددررسانه هاي جديدمانند سينما مورداستفاده قرار بگيرد.براي ايجاد سينمايي مطابق باشاخص هاي بومي و فرهنگ ايراني،به همان اندازه كه به دقت،پژوهش وكشف عناصرفرهنگي واجتماعي امروز جامعه ايراني نياز است به جست و جو و شناخت عناصر بومي فرهنگي كه درهنرهاي سنتي به كاررفته،نيز نيازاست. اين پژوهش قصد داردظرفيت هاي اين هنررابررسي كرده،وقراردادهاي به كاربرده شده درآن رابررسي كند و زمينه رابراي كاربرداين عناصردرسينماي ايران فراهم كند.امابراي ارتباط بين دوهنر، ابتدا بايد قرارداد هاي به كاربرده شده دررسانه مبدا را جست وجوكرد وسپس باابزارهاي مناسب دررسانه مقصد به كار برد. در مسير اين پژوهش،تمركز برعناصر فرمي بوده است.در بخشي ازاين پژوهش به معرفي نقاشان اين هنر پرداخته مي شود وآثار محمد مدبر و حسين قوللرآقاسي معرفي مي شود.درانتها به تاثيرات اين هنر بر سينماي ايران پرداخته مي شود و به روش توصيفي_تحليلي عناصر و قراردادهاي خاص اين هنركه نزديكي زيادي با مفهوم ميزانسن در سينمادارد، استخراج و بررسي مي شود.