تربيت شغلي، هسته مركزي اشتغال

ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي رﺷﺪ و ﺗﻮﺳﻌﻪ دادن اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺗﺮﺑﯿﺖ، ﺑﻪ ﻓﺮد روشﻫﺎ و ﻣﻬﺎرﺗﻬﺎﯾﯽ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ او را در ﻓﻌﻠﯿﺖ ﺑﺨﺸﯿﺪن ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻮع ﮐﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﻧﻈﺮ، ﻣﻄﻠﻮب و ارزﺷﻤﻨﺪ اﺳﺖ، ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ رواﻧﺸﻨﺎﺳﺎن و ﻣﺸﺎوران ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ اﻓﺮاد ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ از ﻧﻈﺮ ﮐﯿﻔﯽ رﺷﺪ ﺑﻬﯿﻨﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم اﺑﻌﺎد ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ آﻧﻬﺎ اﻋﻢ از ﺟﺴﻤﯽ، رواﻧﯽ، ﻋﺎﻃﻔﯽ، ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ، ﺟﻨﺴﯽ و ﻣﺪﻫﺒﯽ ﭘﻮﺷﺶ داده ﺷﻮد. اﻣﺎ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ و ﻣﺪارس ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻣﻮرد ﻏﻔﻠﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، در ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ و ﺳﺎزﻧﺪهاي در آﯾﻨﺪهي اﻓﺮاد و اﺷﺘﻐﺎل آﻧﻬﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و آن ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﻐﻠﯽ اﺳﺖ. ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﻐﻠﯽ از ﮐﻮدﮐﯽ آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد و ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﻋﻤﺮ اداﻣﻪ دارد. از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮآﯾﻨﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﻐﻞ آﻧﯽ و دﻓﻌﻪاي ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ اﻣﺮي ﺗﺪاوﻣﯽ، ﻓﺮدي و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﺳﺖ، ﻣﻔﻬﻮم ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﻐﻠﯽ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺎس ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ و ﻣﺪارس ﻣﻮﻇﻔﻨﺪ در ﮐﻨﺎر ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ روزاﻧﻪ ﺧﻮد، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻣﺘﻨﻮع ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﻐﻠﯽ را ﻫﻢ ﺑﮕﻨﺠﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ اﻓﺮاد ﺑﺘﺪرﯾﺞ از ﮐﻮدﮐﯽ آﻣﺎده اﻧﺘﺨﺎب ﺷﻐﻞ ﮔﺮدﻧﺪ و ﺑﺠﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺣﮑﻮﻣﺖ و دوﻟﺖ اﯾﺠﺎد اﺷﺘﻐﺎل ﻧﻤﺎﯾﺪ، ﺧﻮد ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ دﺳﺖ ﯾﺎﺑﻨﺪ ﯾﺎ ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻨﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ.