نشانه‌شناسي احترام در داستان زال و مهراب در شاهنامه فردوسي

واسازي رويكردي است كه تحت تاثير نشانه شناسي پساساختگرايي و آثار نظريه-پردازاني چون فوكو، لاكان، كرستيوا و بخصوص دريدا شكل گرفت. به باور آنها دلالت هر دال مي تواند همزمان به چندين مدلول باشد. دال هاي شناور تنها به معناي اوليه خود اشاره نمي كنند و با گذر زمان، تغيير ارزش ها و يا عمداً به معاني جديد و كاملا متفاوتي پيوند مي يابند. شاهنامه فردوسي مملو از دال هاي مرتبط با مدلول هايي است كه در نگاه اول به ديدگاه سوسور نزديك است اما با بررسي دقيق تر مي توان به مواردي اشاره كرد كه با توجه به بافت و محتواي كلامي كه در آن به كار رفته اند، علاوه بر معناي اوليه، مفهوم ديگري را نشان مي دهند. از اين رو اين پژوهش بر اساس ديدگاه نشانه-شناسي پساساختگرا به مطالعه دال هاي احترام در داستان زال و مهراب در شاهنامه پرداخته و به اين نتيجه دست يافته كه اگر چه انتظار مي رود دال هاي حوزه مفهوم احترام همچون بوسيدن زمين ، ستودن ، نواختن تنها به مدلول هاي احترام اشاره كنند، اما در بعضي موارد اين دال ها بر روي مدلول هايي همچون تظاهر ، ترس ، ... مي لغزند.