نقد نسبي گرايي اخلاق سكولار ؛ راهي براي رسيدن به ثبات معرفتي و اخلاقي

اخلاق ديني، دين را بن مايۀ اصلي و پايۀ اخلاق قرار مي دهد و بر اساس آن محتواي اخلاق بدون امر مقدس امري پوچ خواهد بود .اخلاق سكولار، اعتبار اخلاق را مستقل از دين در نظر دارد و مرجع اعتبار اخلاق را فقط در انسان سراغ مي گيرد. جدايي اخلاق از دين در عين سازگاري يا ناسازگاري كلي آنها، اخلاق سكولار را رقم مي زند كه نسبي گرايي اخلاقي يكي از پيامدهاي آن است.از طرفي مرجعيتِ امرِ الهي و كُتُبِ مقدس، امكانِ ظهورِ نسبي گرايي را ميانِ متدينين كمتر كرده است. نسبي گرايي در اخلاق سكولار بر مباني معرفتي چون عقل گرايي حداقلي، فردگرايي و تقليل گرايي استوار است و با ادله اي چون نسبيت معرفتي، تنوع فرهنگي و اجتماعي، امكان آزادي تقويت مي شود. اين پژوهش تلاشي است در راستاي بررسي نقادانه مباني نسبي گرايي و طرح ادله و مباني نقطۀ مقابل آن، به منظور رسيدن به پشتوانۀ محكمي براي اخلاق. به همين منظور، به تحليل زواياي نسبي گرايي معرفتي در حوزه علم و اخلاق پرداخته و نقدهاي وارد بر آن را مورد توجه قرار داده و با توجه به عقلانيت و عينيت اخلاق و امكان ثبات معرفتي در اين حوزه نظر خاص خود را مطرح كرده است.