ارزيابي توزيع خدمات عمومي شهر از منظر عدالت اجتماعي (نمونه موردي: مناطق- چهار، پنج و شش شهر شيراز)

عليرغم توجه به موضوع عدالت فضايي در توزيع خدمات شهري دركشورهاي توسعه يافته متاسفانه مطالعات معدودي در اين زمينه در كشور صورت گرفته و اغلب مطالعات نيز، بيشتر جنبه اقتصادي داشته اند. از آن جا كه خدمات عمومي شهر، ساختار دهنده شكل و ماهيت كالبدي، اجتماعي و فضايي شهر مي باشد، بي عدالتي در نحوه ي توزيع آن، تأثير جبران ناپذيري بر ساختار، ماهيت شهر و جدايي-گزيني طبقاتي محلات شهر گذاشته و مديريت شهري را با چالش هاي جدي روبرو كرده است هدف اين پژوهش، بررسي وضعيت توزيع خدمات در سطح منطقه 4، 5 و 6 شهر شيراز بر اساس شاخص هاي خدمات آموزشي، خدمات درماني، خدمات حمل و نقل عمومي، خدمات فرهنگي - ورزشي است روش تحقيق از نوع تحليلي-توصيفي مي باشد و به منظور جمع آوري اطلاعات از روش هاي كتابخانه اي و ميداني استفاده شده است. ابتدا جهت پايداري مناطق از نظر تعداد خدمات از مدل «تحليل عاملي» و سپس جهت توسعه يافتگي مناطق از لحاظ دسترسي به خدمات روش «تاكسونومي عددي» استفاده گرديد كه نتايج حاصل از اين پژوهش بر اساس تلفيق شاخص ها، در مدل تحليل عاملي منطقه 6 در دو عامل به عنوان منطقه نيمه پايدار، منطقه 4 در چهار عامل به عنوان منطقه اي پايدار و منطقه 5 در يك عامل به عنوان منطقه ناپايدار شناخته شده است. همچنين جهت توسعه يافتگي از مدل تاكسونومي عددي استفاده شده است كه منطقه 5 با كسب عدد 84/0 داراي بيشترين سطح توسعه و منطقه 4 با كسب عدد 54/0 كمترين سطح توسعه را دارد. در واقع منطقه 5 رتبه اول، منطقه 6 رتبه دوم و منطقه 4 رتبه سوم را به خود اختصاص داد. لذا نابرابري ناشي از عدم برخورداري عادلانه مناطق از امكانات و عدم دسترسي مناسب به خدمات شهري باعث عدم تحقق عدالت اجتماعي در شهرشيراز گرديده است.