بررسي جلوه هايي از اصول معماري پايدار در معماري بومي تبريز (مطالعه موردي:خانه ختائي)

از بين همه عوامل موثر بر طراحي بناها،همواره عامل اقليم از پارامترهاي اصلي و مهم بوده و داراي تاثيرات عمده اي بر سلامت انسان هاست.در بررسي بناهاي بومي؛معماران آن دوره از انرژي هاي تجديدپذير مانند جريان هوا، نور،مصالح و...به شايستگي استفاده كرده اند كه به مرور زمان اين علم به تكامل رسيده و اطلاعات بسيار مهمي در اختيار معماران امروزي قرار ميدهد.لذا با شناخت اين اصول و به كارگيري آنها خصوصا در اقليم سرد كه از مصرف كنندگان عمده سوخت هاي فسيلي( تجديد ناپذير) هستند ميتوان مصرف انرژي و آلودگي محيط زيست را كاهش داد. در اين پژوهش پس از معرفي ويژگي هاي معماري بومي شهر تبريز؛خانه ختايي كه از بناهاي مشهور دوران قاجار است مورد مطالعه قرار ميگيرد.شيوه پژوهش توصيفي-تحليلي بوده و روش گردآوري اطلاعات نيز بر مبناي مطالعات كتابخانه اي و مشاهدات ميداني است.نتايج به دست آمده از اين تحقيق نشان ميدهد كه خانه ختائي نمونه موفقي در بهره گيري از اصول معماري پايدار براي پاسخ گويي به اقليم سرد منطقه است