باززنده سازي محرميت در مجتمع هاي مسكوني معاصر

معماري سنتي ايران غنا و زيبايي خود را مديون مفاهيمي است كه بن مايه هاي آن را تشكيل داده و طرح و نقشه ها هريك با بيان مفاهيم خاص، دست در دست هم يك انسجام كلي و پر محتوا به وجود آورده اند. و در اين ميان اصل محرميت به عنوان يك اصل اساسي حاكم بر تمام شئونات زندگي افراد به عنوان نمادي از خواست هاي جامعه ي ايراني، در تعريف معماري و هنر ايراني- اسلامي نقشي پررنگ داشته است. همواره انديشه هاي ديني و اعتقادي به عنوان يكي از مهم ترين عوامل تأثير گذار در فرهنگ تمامي جوامع جهاني به شمار ميرود. به طوري كه اصل محرميت چه در دوره قبل از ورود اسلام به دليل شكل ويژه اعتقادي و چه بعد از ظهور اسلام و تأثير پذيري از فرهنگ و انديشه اسلامي، همواره رعايت شده است. و هنوز هم در فرهنگ كنوني جامعه ايراني زنده و پويا است. محرميت با تأثير پذيري از آموزه هاي اسلامي به صورت يك اصل بنيادي در معماري ايراني- اسلامي تعريف شده است. در اين مقاله سعي شده با ارائه تعريفي از محرميت، ضمن بازشناسي عوامل موثر بر آن، ريشه هاي شكل گيري و تأثيرگذاري آن در سازمان دهي فضايي- كالبدي معماري ايراني، جايگاه آن در عصر حاضر مورد مطالعه قرار گيرد. و راهكارهاي لازم جهت همخواني آن با ويژگي معماري مدرن به كار رفته در مجتمع هاي مسكوني، ارائه گردد.