درآمدي بر مباني ساختاري پلان‌هاي انعطاف‌پذير در راستاي طراحي مسكن منعطف

با توجه به توسعه و پيشرفت چشمگير علوم و فناوري و با در نظر داشتن نيازهاي روزافزون انسان و ضرورت بهره‌گيري از مزاياي تكنولوژي، معماري معاصر به عنوان بستر تكوين و رشد انديشه‌هاي نوين معماران خلاق، در پي يافتن راهكاري مناسب براي پاسخگويي به انتظارات استفاده‌كنندگان مي‌باشد و مغفول ماندن از آن، زمينه‌ساز فاصله گرفتن خواست‌هاي عمومي جامعه از مسير طراحان خواهد بود؛ چرا كه نيازهاي اجتماعي و فرهنگي جوامع در صورتي كه رهيافتي شايسته از سوي معماران دريافت نكند، به الگوهاي غيرمسئولانه و نگرش‌هاي تقليدگرايانه گرايش پيدا خواهد كرد. لذا ارائه الگوهاي مطلوب در اين مسير مي‌تواند به شكل‌دهي فضاهاي مناسب منجر شود. پژوهش حاضر با بهره‌گيري از منابع كتابخانه‌اي به تبيين بخشي از مباني ساختاري پلان‌هاي انعطاف‌پذير پرداخته است و ضمن بيان مفهوم انعطاف‌پذيري در طرح‌هاي معماري به اين نكته اشاره مي‌نمايد كه در كاربري‌هاي مسكوني، دوگانه‌ي «بهره‌بردار» و «معمار» مي‌تواند مطلوبيت را منجر شود؛ همچنين با بررسي پيرامون طراحي مسكن منعطف و آنچه در شكل‌گيري اين ايده معمارانه مشاركت دارد، به مبحث پلان‌هاي قابل انعطاف، التفات ورزيده و به ذكر اين نكته مي‌پردازد كه در دسته‌بندي فضاهاي مسكوني، پلان‌هاي انعطاف‌پذير به دو بخش عمده‌ي «فضاهاي خدماتي» و «فضاهاي غيرخدماتي»، قابل تفكيك است كه از اين ميان، فضاهاي خدماتي، غيرقابل تغيير و غيرقابل جابجايي مي‌باشد اما با طراحي مناسب مي‌توان از فضاهاي غيرخدماتي، بهره‌ي وافي جست.