مردم نگاري مراسم عزاداري منطقه نافچ

عزاداري يا سوگواري به مراسم آييني گفته مي شود كه به يادبود فرد متوفي و به منظور صبر به بازماندگان وارد شده برگزار مي گردد.اين آيين در سراسر ايرانعلاوه بر داشتن ريشه هاي مشترك اما وابسته به زمان و مكان جغرافيايي در فرهنگ هاي مختلفنيز متفاوت است. اين آداب در شهر نافچ نيز با وجه اشتراك وافتراق هايي با ساير مناطق برپا مي شود كه در اين مقاله سعي در پاسخ به اين مسئله است كه چه اعتقاداتي در پس مراسم عزاداري منطقه نافچ وجود دارد؟بر اين اساس و طبق تحقيقات ميداني ومصاحبه با مطلعين كليدي (افراد مسن و ريش سفيدان) مراحل برپايي اين آيين در طبقه بندي هاي قراردادي معرفي شد كه به نظر مي رسد باورها، اعتقادات مذهبي و رسوم پيشين دربرپايي مجالس ترحيم اين منطقهتسلط دارد.مقاله حاضر به روش توصيفي درپي دستيابي و شناسايي اعتقاداتي است كه در مراسم عزاداري مردمان نافچ نهفته است.يافته جديد اين تحقيق نشان مي دهد كه هدف ازبرپايي اين مراسم و قرائت فاتحه و قرآن،خواندن نماز ودعاي دسته جمعي علاوه بر اين كه باعث شادي روح فرد متوفي مي شودنوعي هراس و بيم در دل انسان ايجاد مي كند كه زندگي تحت تأثير آن بيم قرارگرفته وسبب مي شود كه فرد تصميم به ايجاد تغييراتي مثبت و قابل توجه در زندگي خودگيرد. در فرجام اين نتيجه حاصل شد كه اهالي منطقه نافچ براين باورند كه برپايي هر يك از اين مجالس از طرفي به دليل تخليه هيجاني و ناراحتي وغم واندوه است واز طرفي ديگر خاكسپاري وبزرگداشت فرد متوفي به نشانه علاقه و احترام به آن فرد و به نوعي فرآيند اجتماعي بوده و باعث همدردي افراد ديگر با شخص سوگوار مي شود. پذيرايي از افراد باقليان يكي از آدابي است كه در سومين روز متوفي به دليل آرام كردن ذهن بزرگان از داغي كه بر آن ها وارد شد، انجام مي شود.