بررسي جشن هاي ماهانه و متغير درآئين زرتشت

هرچند واژه جشن يادآور شادماني است، اما در فرهنگ و ديانت كهن ايران، جشن عموماً به مفهوم ستايش يزدان و مبارزه با اهريمن بوده است.در اين فرهنگ، چون هدف غايي آفرينش آدمي، رواج نيكي در جهان بوده؛ بنابراين،انسان وظيفه‌ داشته پيوسته بر ضد قواي اهريمني در تلاش باشد تا نيكومندي در جامعه، سنت رايج گردد.براي دستيابي به روان شاداب و ايجاد ارادة قوي براي مبارزه با اهريمن، غلبه بر سرما و تاريكي و خشونت طبيعت، رفع كم آبي، ستايش لطف ايزد براي برداشت محصول جشن هايي را با نيايش در طول فصول مختلف سال ترتيب مي دادند و با تفريحات سالم، دست افشاني، آتش‌افروزي و پايكوبي، روان افسرده راشادابي مي‌بخشيدند، تا خويشتن را براي كارهاي روزهاي پس از جشن آماده كنند. اين پژوهش با تكيه بر روش توصيفيـ تحليلي و از طريق گردآوري و سنجش منابع كتابخانه اي، ضمن معرفي جشن هاي عمده و سنت ساز ايران باستان و زرتشتيان، به تفاوت هاي آنها و نحوة برگزاري و به ويژه تاثير آنها بر كاركرد فرهنگي جامعه خواهد پرداخت. نتيجه تحقيق نشان مي دهد كه جشنهايآييني زرتشتيان، علاوه بر بازنمود شكرگذاري از مواهب الهي و برخورداري از صبغة ديني، به هم پيوندي اقشار گوناگون جامعه و مقدمه چيني براي مشاركت اجتماعي در فصول كار و تلاش منتج مي شده است.