تبييني جامع از رويكردها و كاربردهاي رايج در سنجش پويا

ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﻐﯿﯿﺮات ﭼﺸﻤﮕﯿﺮي ﮐﻪ در دﻫﻪ ﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ در آﻣﻮزش و ﭘﺮوش اﯾﺠﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ، ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺳﻨﺠﺶ و ارزﺷﯿﺎﺑﯽ ﻓﺮاﮔﯿﺮان ﻧﯿﺰ دﺳﺘﺨﻮش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ. آزﻣﻮن ﻫﺎي ﺳﻨﺘﯽ اﯾﺴﺘﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮔﯿﺮي ﻣﯿﺰان ﺣﺼﻮل ﺑﻪ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎي از ﭘﯿﺶ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪه ﮐﻤﮏ ﺷﺎﯾﺎﻧﯽ ﮐﺮده اﻧﺪ، ﻫﺮﭼﻨﺪ در ﻃﯽ ﺳﺎﻟﯿﺎن ﺳﺎل ﺗﻮﺳﻂ ارزﯾﺎﺑﺎن و ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن ﺣﻮزه آﻣﻮزش ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ، اﻣﺎ ﺑﺎ ﻇﻬﻮر ﻧﻬﻀﺖ رواﻧﯽ آﻣﻮزﺷﯽ اﺳﺘﻔﺎده از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮه اﻓﺘﺎده اﺳﺖ. در ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻌﻤﻮل، آﻣﻮزش ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻨﺠﺶ اوﻟﻮﯾﺖ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﻮري ﮐﻪ اﺑﺘﺪا ﻓﺮاﯾﻨﺪ آﻣﻮزش ﺻﻮرت ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و ﺳﭙﺲ ﺳﻨﺠﺶ در ﭘﯽ آن ﻣﯽ آﯾﺪ. اﻣﺎ اﯾﻦ دو در ﻧﻈﺮﯾﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ وﯾﮕﻮﺗﺴﮑﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﻓﺮاﯾﻨﺪ دو ﻗﻄﺒﯽ را ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان ﺳﻨﺠﺶ ﭘﻮﯾﺎ ﺑﻪ وﺣﺪت ﻣﯽ رﺳﺎﻧﻨﺪ.آﻣﻮزش و ﺳﻨﺠﺶ ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺳﻨﺠﺶ ﺑﺮاي آﻣﻮزش و آﻣﻮزش ﺑﺮاي ﺳﻨﺠﺶ در راﺳﺘﺎي رﺷﺪ ذﻫﻨﯽ اﻓﺮاد رخ ﻣﯽ دﻫﺪ و ﺗﻼش ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ ﻇﺮﻓﯿﺖﻫﺎي ﺑﺎﻟﻘﻮه آزﻣﻮدﻧﯽ را ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﮐﺮده و از ﻃﺮﯾﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﻣﻨﺎﺳﺐ، ﺑﺴﺘﺮ ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ را ﺑﺮاي ﮐﺎﻫﺶ ﺷﮑﺎف ﺑﯿﻦ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽﻫﺎي ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺑﺎﻟﻘﻮه و ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎزد. در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﺑﯿﺎن اﯾﺪه ﻫﺎي اﺻﻠﯽ ﺳﻨﺠﺶ ﭘﻮﯾﺎ، ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ، اﻫﻤﯿﺖ ﺣﻮزه ﭘﺘﺎﻧﺴﯿﻞ اﻓﺮاد در ﺳﻨﺠﺶ، ﮐﺎرﺑﺮد آن در ارزﺷﯿﺎﺑﯽ، ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺣﺎﺻﻞ از اﺟﺮا درﺣﻮزه ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻮزه آﻣﻮزش دارد.