اراﺋﻪ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎي ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪي ﺧﻄﻮط رﯾﻠﯽ ﺑﺪون ﺑﺎﻻﺳﺖ از دﯾﺪﮔﺎه ﺗﺤﻠﯿﻞ و ﻃﺮاﺣﯽ

ﺑﻌﻠﺖ ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻫﺎي ﺧﻄﻮط ﺑﺎﻻﺳﺘﯽ در زﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﺑﻮﯾﮋه ﻫﺰﯾﻨﻪ و زﻣﺎن ﺑﺎﻻي اﺟﺮاء و ﺗﻌﻤﯿﺮ و ﻧﮕﻬﺪاري، اﺳﺘﻔﺎده از ﺧﻄﻮط ﺑﺪون ﺑﺎﻻﺳﺖ در دو دﻫﻪي اﺧﯿﺮ درﮐﺸﻮرﻫﺎي اروﭘﺎﯾﯽ و ﺷﺮق آﺳﯿﺎ اﻣﺮي راﯾﺞ و ﻣﺮﺳﻮم ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ. از ﻃﺮﻓﯽ ﺑﮑﺎرﮔﯿﺮي اﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ در اﯾﺮان ﻧﯿﺰ ﻃﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎي اﺧﯿﺮ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در ﺑﺨﺶ ﺧﻄﻮط رﯾﻠﯽ ﺳﺒﮏ درون ﺷﻬﺮي )ﻣﺘﺮوﻫﺎ( ﺑﺎ اﻗﺒﺎل ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ روﺑﺮو ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﻧﮑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺧﻄﻮط ﺑﺪون ﺑﺎﻻﺳﺖ در ﮐﺸﻮر ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎي ﺗﺠﺮﺑﻪ و روش اﺟﺮاي ﻣﺤﺪود ﻣﻮﺟﻮد در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ در ﮐﺸﻮر ﺻﻮرت ﻣﯽ ﮔﯿﺮد، ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺑﺮرﺳﯽ ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫﺎي ﻓﻨﯽ ﺗﺎﺛﯿﺮﮔﺬار ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎﯾﯽ ﺟﻬﺖ اﻧﺘﺨﺎب و ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪي ﻧﻮع ﺧﻂ رﯾﻠﯽ ﺑﺪون ﺑﺎﻻﺳﺖ از دﯾﺪﮔﺎه ﺗﺤﻠﯿﻞ و ﻃﺮاﺣﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺗﺎ ﻣﻬﻨﺪﺳﯿﻦ و ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﯾﮏ دﯾﺪ ﮐﻠﯽ، درك ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺟﻬﺖ ﺗﺤﻠﯿﻞ و ﻃﺮاﺣﯽ اﻧﻮاع ﺧﻄﻮط ﺑﺪون ﺑﺎﻻﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. در ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺗﻼش ﺑﺮ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺮﺷﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪي اﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎي روﺷﻬﺎي ﺗﺤﻠﯿﻞ و ﻃﺮاﺣﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻃﯽ آن روشﻫﺎي ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ در ﻗﺎﻟﺐ ﯾﮏ اﻟﮕﻮرﯾﺘﻢ ﻣﺸﺨﺺ اراﺋﻪ ﮔﺮدد. در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ ﻧﺤﻮه ورود ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﺗﺤﻠﯿﻞ و ﻃﺮاﺣﯽ ﺑﺮ اﺳﺎس ﭘﻨﺞ ﻣﻌﯿﺎر ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻋﻢ از: 1( ﻧﻮع ﮐﺎرﺑﺮي ﺑﺼﻮرت ﺧﻂ درون ﺷﻬﺮي )LRT، ﺗﺮاﻣﻮا و ...( و ﯾﺎ ﺑﺮون ﺷﻬﺮي و ﯾﺎ ﺧﻄﻮط ﺳﺮﯾﻊ اﻟﺴﯿﺮ 2( ﻧﻮع ﻧﺎوﮔﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ در ﺧﻂ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻧﻮع ﻧﺎوﮔﺎن ﻋﺒﻮري، ﻃﯽ ﺳﺎﻟﯿﺎن ﻣﺘﻤﺎدي ﺑﻬﺮه ﺑﺮداري ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ 3(ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻣﺤﻞ اﺟﺮا و اﺣﺪاث ﺧﻂ رﯾﻠﯽ )ﻋﻤﻠﯿﺎت ﺧﺎﮐﯽ، ﭘﻞ و ﯾﺎ ﺗﻮﻧﻞ( 4( ﻧﻮع ﺳﺎﺧﺘﺎر و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺧﻂ ﺑﺪون ﺑﺎﻻﺳﺖ اﻋﻢ از ﺳﯿﺴﺘﻢ رﯾﻞ ﻣﺪﻓﻮن، ﺗﺮاورس ﻣﺪﻓﻮن و ﯾﺎ ﻏﯿﺮ ﻣﺪﻓﻮن، ﺧﻂ ﺑﺎ دال ﺑﺘﻨﯽ ﺷﻨﺎور، ﺧﻂ ﺑﺎ دال ﭘﯿﺶﺳﺎﺧﺘﻪ و ﯾﺎ درﺟﺎ و ... 5( درﺟﻪ اﻫﻤﯿﺖ ﺧﻂ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ اﯾﻤﻨﯽ و ﻧﻈﺎم ﺑﻬﺮه ﺑﺮداري ﺑﺼﻮرت ﻣﺴﺎﻓﺮي ﯾﺎ ﺑﺎري اﺳﺖ و ﯾﺎ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ، ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮔﺮدﯾﺪه و ﻣﺒﺎﻧﯽ ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎي ﯾﺎد ﺷﺪه ﺑﻤﻨﻈﻮر اﺳﺘﻔﺎده ﺑﺮاي ﻣﻘﺎﺻﺪ ﻋﻤﻠﯽ ﺗﺸﺮﯾﺢ ﺷﺪه اﺳﺖ.