هنر فلزكاري ساساني و چگونگي انتقال و تاثير آن بر فلزكاري اسلامي

هنر ساساني آخرين مرحله ي هنر كهن شرقي است. اين هنر اصول زيبايي شناسي ايراني را كه وارث هنرهاي آسياي مقدم است، مجسم مي سازد. صنايع دستي ايران، به خصوص فلزكاري كه موضوع اصلي ما در اين مقاله مي باشد، تجليگاه سنت ها، آداب و رسوم ايراني است. با ظهور اسلام و تصرف ايران توسط اعراب، اين ميراث گران بها وارد مرحله ي جديدي از تحول گشت و به تمام نقاط تحت حكومت مسلمانان منتقل شد. هنر اسلامي به هنر اقوامي اشاره مي كند كه زيرنظر حكام مسلمان مي زيسته اند و يا در فرهنگ ها و جوامعي زندگي مي كرده اند كه به شدت متاثر از ويژگي هاي خاص حيات و انديشه اسلامي بوده اند. ريشه ي بسياري از عناصري كه نوعا اسلامي تلقي مي شود به اعصار پيش از اسلام مي رسد. در هنرها، تمدن بالنده ي اسلامي مستعد وام گيري ويژگي هايي بود كه در سنت خويش نداشت. در هنر فلزكاري نبوغ تزيين كاري اسلامي به تجلي كامل مي رسد و غالبا اشياي فلزي در زمره ي آن آثاري هستند كه در تمام دوره ها ماندگاري بهتري داشته اند. علي رغم ماندگاري فرهنگي اين آثار و نقشي كه در مطالعات باستان شناسي ايفا مي كنند، هم چنان ابهامات فراواني در زمينه اين هنر باقي است و مطالعه بيشتر در اين زمينه به نظر ضروري مي باشد. در اين پژوهش سعي بر آن است با استفاده از روش تحليلي-توصيفي و گردآوري اطلاعات كتابخانه اي، تحولات هنري و تاثيرات متقابل حاصل از ارتباطات علمي-فرهنگي ميان ايران و اعراب مسلمان، با بررسي نمونه هاي شاخص از اشيا فلزي باقي مانده مورد مطالعه قرار گيرد.